Verhaal van een afscheid vol wrok en onmacht
Ziektegeschiedenis één grote aanklacht tegen neurochirurgie AMC.
Eric heeft jarenlang keihard gewerkt. Als hij met zijn vrouw Heleen vakantie houdt op Ameland beslist hij dat het welletjes is geweest. Hij benoemt opvolgers, werkt ze in en gaat met Heleen van het leven genieten. Ze zullen een heel ander leven gaan leiden. Dat laatste komt uit, maar helaas niet op de gedroomde manier. Want Heleen krijgt een ernstige hersenbloeding en wordt naar het AMC vervoerd, het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam, afdeling neurologie. Eric kijkt machteloos toe. Zal zijn levenslustige, alerte, altijd pratende Heleen ooit nog herrijzen? Oneerlijk vindt hij het. Heleen heeft op medisch gebied al zo veel meegemaakt.
Terwijl Eric van en naar het ziekenhuis rijdt om zijn vrouw te bezoeken gedenkt hij de geschiedenis die zij delen. Heleen en hij hadden graag kinderen gehad. Ze hebben het hele medisch circuit doorlopen, maar het is tevergeefs geweest. Vooral Heleen had daar veel verdriet van. Nog geen tien jaar later kreeg ze borstkanker. Met chemo, bestralingen en veel kuren is ze tenslotte genezen, nadien is ze altijd moe geweest. De fut was uit haar leven. De levendige Heleen werd voortijdig een vermoeide, oudere vrouw. En als klap op de vuurpijl komt dit, een hersenbloeding die Heleen op de rand van de dood brengt. De artsen kunnen niets anders doen dan hersenvocht aftappen en wat kleine ingrepen doen. Niets helpt. Heleen ligt in bed zonder dat ze nog iets begrijpt, zonder te spreken, nergens meer toe in staat. Ze lijkt wel een levende dode. Eric houdt een dagboek bij. Heleen is een weerslag van zijn leven met zijn vrouw. Maar ook van zijn eerste verliefdheid op een gezamenlijke vriendin. Hij wil niet scheiden van Heleen, maar hij snakt ernaar weer echt te gaan leven. Zijn liefde voor Heleen blijft, maar hij maakt ook plaats voor een tweede geliefde.
Auteur
Johan Steenhoek (1953) studeerde werktuigbouwkunde en werd daarna ondernemer. Na zijn voortijdig pensioen ging hij bronzen beelden maken. Dit boek is autobiografisch, Heleen heette in werkelijkheid Marlène. De auteur schrijft ook regelmatig columns in een plaatselijk weekblad.
Een verhaal als dit staat bol van de narigheid. Als iemand zo ernstig ziek wordt dat zij in een verpleegtehuis terecht komt is dat van grote invloed op het leven van partner en naasten. Steenhoek beschrijft het geheel desondanks redelijk nuchter, daar waar hij emotie toont, komt dat enigszins overtrokken over, bijvoorbeeld als hij droogweg vertelt dat hij meermaals gaat liggen schreeuwen op de vloer van de badkamer. Wie weet wat sommigen doen in hun leed, maar dit vind ik niet geloofwaardig.
Opmerkelijk is bovendien dat dit boek één grote aanklacht vormt tegen het academisch ziekenhuis in Amsterdam. Met grote regelmaat valt het woord Kutziekenhuis! Specialisten, artsen, coassistenten, verpleegkundig personeel, ze deugen van geen kanten, communiceren slecht, maken de ene grove fout na de andere. Als Eric er niet was geweest, dan was alles fout gegaan…. Er werken hier te veel mensen zonder liefde voor ’t vak. Meer dan de helft zou ik aanraden wat anders te gaan doen. Er ging hier zó veel fout, concludeert Eric serieus als zijn vrouw wordt overgeplaatst naar Alkmaar omdat het AMC niets meer voor haar kan doen. Dat is nogal wat. Zou de auteur dit ook hebben geschreven als zijn vrouw een minder zware hersenbloeding had gehad en het ziekenhuis uit was gekomen met zicht op een beter leven? Een treurig eind is niet per se te wijten aan menselijk falen.
Ik vind dat een zware beschuldiging als deze niet met naam en toenaam in een autobiografische roman thuishort. Stap dan naar een advocaat toe.
Johan Steenhoek – Heleen. ISBN 978-94-9222-159-9, 269 pagina’s, €18,95. Amsterdam: Futuro 2016.