Noël van Bemmel (redactie) – Task Force Uruzgan. ISBN 978-90-290-8547-2, 223 pagina’s, € 17,95. Amsterdam: De Volkskrant en Meulenhoff 2009.
Een literair trainingskamp voor militairen? Onder begeleiding van de schrijver Arnon Grunberg schreven een aantal militairen hun ervaringen op tijdens hun uitzending naar Afghanistan als lid van de Task Force Uruzgan. Het resultaat is een uniek boek over hun persoonlijke ervaringen aan het front met als illustraties fragmenten van strips van Erik Kriek
Soms zijn de verhalen heel triviaal, zoals blijkt uit de beschrijving van een vrouwelijke luitenant-kolonel, waarvan de uitzending ‘zich afspeelde tussen bed, bunker en bureau. Zij schrijft over haar dagelijkse routine: opstaan, de was, ontbijt, lunch en diner (veel pasta in verband met de Italiaanse leiding van het hoofdkwartier), werk (een kantoorbaan met veel telefoneren, e-mailen, schrijven, overleggen en vergaderen), sporten, avond in het café (alleen de Nederlanders mogen geen alcohol nuttigen en slapen. Ook haar kamer, die ze deelt met een Canadese officier, de badkamer voor vrouwen ‘buiten’ met urinoirs (‘handig’) en toiletten, het uniform en de bunker, waarvoor ze altijd een puzzelboekje bij zich heeft om de tijd te doden als men zich daar noodgedwongen moet ophouden als het kamp beschoten wordt, ontsnappen niet aan haar aandacht. In een ander stuk vertelt ze over haar evacuatie tijdens een acute blindedarmontsteking. Ze ontsteekt in hevige woede als ze met hevige pijn wordt vervoerd en plotseling een tienjarig jongetje op de ruiten van de auto tikt om te vertellen dat ze een boerka moet aantrekken. Ze wordt opeens een stuk minder liberaal en vindt vanaf nu dat boerka’s verboden moeten worden omdat het vrouwen ontmenselijkt. Een andere vrouwelijke officier treft in Afghanistan haar vriend aan, waarmee ze in Nederland samenwoont. Ze durven dit niet te laten blijken en komen niet verder dan drie kuise kussen op de wang. Rara lui, die militairen. Uiteraard worden ook de nodige gevechtshandelingen beschreven, soms met dodelijke verliezen van Afghaanse en Nederlandse collega’s. Dat is huiveringwekkend. Je leest er over optimistische hulpbieders. Soms gaat het goed, wat satisfactie geeft, maar een andere keer wordt de idylle wreed verstoord.
Een indrukwekkend document humaine.
Dit boek is eveneens uitgebreid besproken in de boekenrubriek van het programma Puur Cultuur van MeerRadio (23 december 2009).