Hendrik Groen – Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar. ISBN 978-90-290-8997-5, 328 pagina’s, € 18,95. Amsterdam: Meulenhoff 2014.
Dagboek over zijn leven in een bejaardenhuis.
Citaat: Er zijn mensen die een topdag hebben als zij een extra speculaasje bij de koffie krijgen, maar dat wordt door de zusters ook wel in de hand gewerkt die zo’n tweede koekje presenteren alsof je de Staatsloterij hebt gewonnen: ‘Kan ons het schelen, het is zo’n mooie dag, laten we het er maar eens lekker van nemen, gewoon nog een koekje!’
Dit citaat, grappig, benepen, afschrikwekkend en hilarisch tegelijk, tekent het hele boek.
Hendrik Groen, met zijn eerbiedwaardige leeftijd van 83 1/4 jaar een van de jongsten van het bejaardenhuis in Amsterdam-Noord, neemt zich op 1 januari 2013 vóór om van dag tot dag op te schrijven wat er in het huis, in zíjn huis, gebeurt en dat doet hij.
Als we op dinsdag 31 december 2013 het dagboek dichtslaan hebben we een portie lachtranen én een portie tranen van medeleven weggewist. Want Hendrik Groen hanteert een vlijmscherpe pen, heeft een groot gevoel voor humor en een groot empatisch vermogen. Die eigenschappen zorgen ervoor dat hij zich niet om het minste of geringste van de wijs laat brengen. Maar Groen leeft ook in een huis waar chagrijn, kleingeestigheid, ziektes en magere Hein regelmatig komen buurten, en zoiets laat sporen na.
Gelukkig is Hendrik Groen ook behoorlijk optimistisch. Hij en zijn naaste vrienden in het huis willen, zo lang het ze gegeven is, optimaal van het leven genieten. Ze richten de Omanido-club op: oud maar niet dood. De zes immer-rebelse leden moeten om de beurt de andere clubleden verrassen met een bijzonder uitstapje. Dat zijn hoogtepunten in hun bestaan, ook al omdat de over het algemeen vrij zure en permanent klagende medebewoners uit het huis daar stinkend jaloers op zijn en fors kritiek leveren op die wereldse activiteiten die vaak overgoten worden met drank: want waarom zou je het goede laten?
Hendriks avonturen leveren amusante situaties op. Een voorbeeld: vriend Evert (woont in een aanleunwoning bij het huis) vraagt hem op de borrel. Maar als Hendrik om 4 uur arriveert, blijkt Evert al een aardige voorsprong te hebben genomen. Een half uur later viel hij in slaap op zijn stoel. Ik heb hem toegedekt met een dekentje, Mo (de hond) uitgelaten en te eten gegeven en een briefje neergelegd op het dressoir, tussen de overleden familieleden: ‘Het was gezellig. En bedankt voor die honderd euro’, schrijft Groen. Kleinigheden misschien. Maar kleinigheden die het dagboek overal prachtig kruiden en die het lezen zó heerlijk maken dat je permanent in de lach schiet.
Is dit een ‘lach-of-ik-schiet-boek’? Nee. Het is een boek waarbij je veel kunt lachen maar dat de ernst des levens zeker niet passeert. Er overlijden goede vrienden, een vriendin krijgt Alzheimer… Rot voor de mensen in kwestie, maar evenzeer voor Hendrik Groen.
Tja, Hendrik Groen… De uitgever stelt kort en goed dat Hendrik Groen zijn dagboek is begonnen op de literaire website Torpedo Magazine en dat hij hem dáár heeft ontdekt. En dat Hendrik Groen dus een echte debutant van 83 1/4 jaar oud is.
Dat geloof ik niet helemaal. Ik vermoed dat een uitstekende schrijver met een groot gevoel voor humor (misschien aan de hand van Groens dagboek?) en een groot empatisch vermogen dit dagboek heeft omgebouwd. Youp van ’t Hek is genoemd, maar ik zoek het meer bij subtielere schrijvers. Kees van Kooten of Freek de Jonge, dáár zet ik m’n fles liever op. Ik ben benieuwd of de naam ooit nog bekend wordt gemaakt.
Feit is dat dit amusante en soms ook hartverscheurende dagboek het meer dan waard is om te lezen. Of: geef het aan een tobbende 70-plusser cadeau. Die knapt daar vast gigantisch van op. Geen zin is gelogen, maar niet elk woord is waar, zegt Groen zelf. Het lijkt mij een gegeven dat ook voor zijn naam kan gelden.
Van harte aanbevolen voor iedereen die oud wil worden en aangenaam oud wil zijn.
Bij de Hoofddorpse Boekhandel Stevens is men zo overtuigd van de kwaliteit van dit boek dat ze er een ‘niet goed geld terug’ garantie op geven.