Lieneke Dijkzeul – Als padden schreeuwen. ISBN 978-90-263-2891-6, 272 pagina’s, € 19,99, Amsterdam: Ambo / Anthos 2014.
Hoe onmacht tot wraak leidt en wraak tot dood.
Charlotte van den Broecke maakt een ongelukkige val als ze uit de badkuip stapt. Ze breekt haar heup en loopt een schedelbasisfractuur op. Haar telefoon ligt beneden in huis en ze is niet in staat hulp te vragen. Ze ligt daar maar, koud, op de tegels, dagen en nachten. Haar toestand wordt steeds slechter. Als ze tenslotte toch gered wordt en overleeft is ze haar redders niet dankbaar. Integendeel. ‘Ze hebben haar leven verwoest’ en ze heeft een zwaar psychisch trauma overgehouden. Daarom zint Charlotte op wraak. Als ze haar wraakplannen uitvoert gaat ze niet alleen grondig te werk, maar zorgt ze ervoor dat haar slachtoffers ervaren wat zij zelf heeft moeten lijden.
Zoals hierboven samengevat is de thriller Als padden schreeuwen een rechtlijnig verhaal. Inspecteur Paul Vegter – de sympathieke politieman treedt van meet af aan op in de thrillers van Lieneke Dijkzeul – krijgt het raadsel voorgeschoteld van twee broers die zijn verdwenen. Geen ‘lekkere jongens’. Dat is waarschijnlijk de reden dat de politie in den beginne niet zo hard loopt om de heren te vinden. Maar hier en daar ontstaan er raakvakken met de eenzame, psychisch verontrustend beschadigde Charlotte van den Broecke. Hier en daar rondkijken lijkt toch nuttig en al rondkijkend stuit de politie op vele merkwaardige zaken.
Lieneke Dijkzeul (1950) werd geboren in Sneek. Ze wilde altijd schrijver worden. Toch ging ze Frans studeren. Pas na de geboorte van haar dochter begon ze voor jeugdbladen te schrijven. Dijkzeul debuteerde in 1990 met het jeugdboek Hou je taai. Daarna volgden nog veel kinderboeken., Het bekendste was het bekroonde Aan de bal, het verhaal over de Afrikaanse jongen Rahmane die droomt over een voetbalcarrière in het rijke Westen om te kunnen ontsnappen aan de armoede.
In 2006 verscheen Dijkzeuls eerste thriller voor volwassenen. Als padden schreeuwen is inmiddels haar zesde thriller.
Lieneke Dijkzeul heeft een prachtig, sober en soms zelfs poëtisch taalgebruik. Ze is daarin op haar best als ze schrijft over de tragische figuur Charlotte. Ze neemt haar schrijvend bij de hand en neemt haar denken over. Ze blijft bij de vrouw in de badkamer en jojoot op en neer van Charlottes heden naar haar vroege verleden. Van haar zorg voor de verlamde vader die boven op bed ligt naar de moeder die zij als kind verloor: waarom en waarheen is mama zo plotsklaps verdwenen? In al die korte flashbacks ontvouwt zich het leven van Charlotte: eenzaam als een schreeuwende pad in nood. Die flashbacks zorgen door de korte sprongen wel af en toe voor enige onrust in de opbouw van het verhaal.
De flashbacks rond de vermiste broers zijn wat minder sterk. Als twee fervente misdadigers en potenrammers in het zicht van de dood bijna engelen worden, gaat mij dat al te haastig. Maar: ook hún geschiedenis jojoot. Daarin is Dijkzeul wel consequent.
Charlotte en haar bijna onzichtbare ouders, de twee broers Ab en Denny en tenslotte de inspecteurs Vegter en Talsma, zijn allemaal fraai getekend in hun onderlinge verhoudingen. Lieneke Dijkzeul heeft een mooie pen en zet haar mensen geloofwaardig neer.
Klein punt van kritiek dat niets met het schrijven van doen heeft: de voorplaat van het boek is voorzien van een tekening die niet deugt: er ligt een (onzichtbare) vrouw in bad. We zien haar hand over de badrand hangen. Aardig hoor, maar het slaat nergens op. Charlottes val, het begin van alle leed, werd veroorzaakt toen ze uit bad stapte. Ze bleef dagenlang naakt en zwaargewond op de tegelvloer liggen. Dat oogt minder fraai, dat is waar. Maar verzin dan een andere illustratie. Deze oogt te zeer ‘goed voor de verkoop’.
Intrigerende thriller met veel psychologische kantjes, spannend tot het eind. Warm aanbevolen.