Guido den Aantrekker – De kinderhater. ISBN 978-90-388-9886-5, 256 pagina’s, € 17,50, Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2014.
‘Harde’ vrijgezel wordt ‘zachte’ vader.
Het grootste genoegen van roddelkoning Tycho Ittervoort is een ‘scoop’, een primeur waarmee hij de lezers van het tijdschrift Story kan trakteren op de ins en outs van het privéleven van BN’ers. Of die BN’ers daar zelf blij mee zijn, kan hem niet schelen. Overspel, miskramen, ziektes, leed, hij dist het zo smakelijk mogelijk op.
In zijn vrije tijd bezoekt Tycho de uitgaansgelegenheden van showbizz- en society-publiek: misschien pikt hij nog een schandaaltje op. Zelf heeft hij geen privéleven. Integendeel. Hij gruwt van het leven dat zijn gesettelde studievrienden leiden en al helemaal van hun kinderen.
Tot hij Faye ontmoet en voor haar valt als een blok. Maar Faye heeft een kind. En Faye wil er dolgraag nog één. Ze raakt boven verwachting snel zwanger. Dan gaat het reuzenrad draaien: miskramen, een vroeggeboorte, miskramen, nog meer miskramen… Er lijkt geen eind aan het leed te komen. Tycho’s leven verandert radicaal. En Tycho draait mee in de molen.
Guido den Aantrekker (1966) is roddeljournalist – ooit tergde hij Daphne Deckers tot het uiterste, ‘onthullingsjournalist’ noemt hij het zelf liever. Want, zoals hij in dit autobiografische boek, zijn debuutroman, schrijft: dat klinkt toch minder gênant. ‘Een liefdesroman’ gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Guido en zijn vrouw.
Het boek werd genomineerd voor de eerste ronde van de Libris Literatuurprijs 2015. Houdt die nominatie in dat dit een boek is wat u niet mag missen? Ja en nee.
Als u houdt van boeken met stoere mannenpraat, snelle teksten, vrouwonvriendelijke jongenstaal, en beschrijvingen van one night stands als onmisbare afsluitingen van avondjes stappen: léés het dan. Den Aantrekker kan beeldend schrijven.
Een voorbeeld. Een gesprek dat hoofdpersoon Tycho met zijn moeder voert nadat hij haar is komen vertellen dat de baby van hem en Faye na een zwangerschap van vijf maanden dood geboren zal worden. Moeder: ‘Waarom ben je zo boos, Tycho? Wat is er?’ vroeg ze. ‘Wat er is? Elke zwakzinnige in dit land baart een slag in de rondte en wij zijn nu voor de tweede keer de pineut. Hoe kan dat, verdomme! Hebben die gasten van de punctie het verkloot?’ Fijntjes is anders.
Tycho (Guido den Aantrekker) wil er niet ronduit voor uitkomen, maar de ruwe bolster heeft wel degelijk een blanke pit. Die koopt een piepklein babymutsje als Faye zwanger is, troost vrouw en kind als Olivier na vijf maanden levenloos ter wereld komt, terwijl hij zelf ook zo vreselijk verdrietig is en niets liever wilde dan vader worden, hij, Tycho, de stoere, voormalige kinderhater. En dat zijn scènes waarbij je het als lezer amper ‘droog houdt’, uit louter medeleven. Prachtig geschreven.
Misschien wíl Den Aantrekker gewoon niet zo ‘fijntjes’ schrijven. Dat hoeft ook niet per se. Maar in de scènes waarin Tycho ‘went’ aan het feit dat hij vader zal worden, de hoofdstukken waarin Faye ligt te bevallen van de dode baby Olivier, en in de momenten dat Tycho dikke maatjes wordt met zijn stiefzoon Luuk, blijkt hij toch subtieler met de pen te kunnen omgaan dan in de hoofdstukken vol stoere-jongens-taal.
Uw recensent prefereert het subtiele werk waarin niemand zich groot hoeft te houden. Maar wie door de jongenstaal heen prikt, stuit op een boek dat ontroert en daarin zijn kracht doorgeeft.
Typisch journalistiek geschreven met korte, krachtige hoofdstukken, wat de leesbaarheid ten goede komt. Ik ben benieuwd naar een volgend boek, want schrijven kan Guido den Aantrekker zeker.
Fraaie mix van ontroering en stoere verhalen.