Paula Hawkins – Het meisje in de trein. Vertaald uit het Engels (The Girl on the Train) door Miebeth van Horn. ISBN 978-94-005-0388-5, 358 pagina’s, € 19,95. Amsterdam: Bruna 2015.
Hitchcock-achtige thriller.
Iedere ochtend en avond rijdt een vrouw, Rachel, met dezelfde trein op en neer naar Londen. Bij een rood sein mindert de trein altijd vaart, precies bij een aardige buitenwijk, zo’n wijk waar je zelf zou willen wonen. De vrouw hééft er ook zelf gewoond, tot haar huwelijk mislukte, zij ging scheiden en zwaar aan de drank raakte. Ondanks haar verbittering daarover kan zij het niet laten bij haar oude straat aan het spoor opzij uit het raam te kijken. Ze ziet in een van haar voormalige buurhuizen altijd een jong echtpaar, ze doopt hen Jess en Jason, dat het toonbeeld lijkt te zijn van hoe geluk eruit hoort te zien.
Tot, op een dag, ‘Jess’ weg is. Rachel ziet haar portret, voorzien van de naam Megan, in de krant. Maar de dag vóór Jess’ verdwijning, zag Rachel iets zeer opmerkelijks in haar tuin. Zij besluit naar de politie te gaan.
Maar is dat nu wel handig geweest? Rachels ex-man en diens vrouw, de politieagenten, haar ex-collega’s, de vriendin bij wie ze tijdelijk onderdak heeft: ze kennen haar alleen als een onevenwichtige vrouw die werkloos is geraakt en die zwaar verslaafd is aan de drank. En dat niet alleen: Rachel drinkt zo veel dat zij regelmatig ‘van de wereld’ is. En juist dan gebeuren er vreemde dingen, die niemand kan verklaren.
Paula Hawkins (Zimbabwe) kwam in 1989 in Londen wonen. Zij werkte er 15 jaar als journalist en schreef enkele romans onder pseudoniem. Zij leende geld van haar vader om een thriller te kunnen gaan schrijven. Haar debuut was een sensatie. Zij werd meteen multimiljonair. De filmrechten zijn al verkocht.
Iedereen die gebruik maakt van het openbaar vervoer werpt regelmatig een blik op het leven van anderen zonder dat die ander zich daarvan bewust is. Staat zo’n bus, tram of trein stil, dan kijkt ook de reiziger langer. En gebeurt dat dagelijks op dezelfde plaats, dan wordt degene naar wie je kijkt ‘een bekende’, zonder dat deze daarvan idee heeft. Dat uitgangspunt hanteert Hawkins hier: een huis-tuin-en-keuken-gegeven. En, zo vertelt de schrijfster in interviews, juist daarom was het voor haar zo’n fascinerend gegeven. Zoals het op de kaft wordt verwoord: ‘Je kent haar niet. Maar ze weet precies wie jij bent.’
Deze thriller is zeker geen doorsnee verhaal. Het verhaal is spannend, griezelig, vreemd en onvoorspelbaar.
Het kostte wel even tijd om erin te komen – het sein van de trein stond ook hier even op rood – maar zodra je als lezer gewend bent aan het per hoofdstuk overspringen van jaar en hoofdpersoon, is dat euvel verholpen.
Extra lof verdient de uitwerking van de persoon van Rachel. Een gefrustreerd, diep ongelukkig drankorgel. Ze had moeder willen worden maar dat lukte niet. Ze gaat scheiden en haar ex blijft niet alleen in hun huis aan het spoor wonen, maar wordt daar ook nog eens binnen de kortste keren vader. Ze raakt door het drinken haar baan kwijt. Ze zuipt en hoopt zich daardoor beter te voelen. Het enige wat ze bereikt is dat ze dik en opgeblazen wordt, dat niemand haar verhalen meer gelooft en dat geen mens haar meer serieus neemt.
Wie zó empatisch en overtuigend een verslaafde drinker kan beschrijven, verdient bijna een extra sticker op de kaft van de Anonieme Alcoholisten: kijk, wat drank aanricht.
Dit boek is wereldwijd een hype en dat zou ook hier zomaar kunnen gebeuren.
Van de hoogste kwaliteit.