Hans Dorrestijn – Zelfs Christus aan het kruis had het beter dan ik thuis. De kunst van het lijden. ISBN 978-90-388-0057-8, 304 pagina’s, € 20,00. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2015.
Vijfenzeventig jaar leed.
Dit jaar vierde dichter, schrijver en cabaretier Hans Dorrestijn zijn 75ste verjaardag. Of hij, met zijn grote talent voor het lijderschap, onder die gevorderde leeftijd leed is niet duidelijk. Maar in elk geval wilde men de viering van die dag niet ongemerkt voorbij laten gaan en Dorrestijn bundelde op verzoek van zijn uitgever de beste en/of zwartgalligste lijdensverhalen.
Geloof me, Dorrestijn weet wat lijden is, mede dankzij een kwaadaardige stiefvader, en vertelt daarover vol verve. De bundel vol verhalen over kindermishandeling heet Brandnetels (1984), naar het verhaal over de gruwelijke tocht die een kleine jongen (Hans D.) op last van zijn stiefvader door de brandnetels maakte: in korte broek, inderdaad, nadat hij ’s mans bloembedden bij het spelen per ongeluk had vertrapt.
Het boekje werd opgenomen in een compleet lespakket over kindermishandeling. De oorspronkelijke kaft werd effen rood: ‘Van ’t bloed’, griezelden mijn kinderen die het pakket op de basisschool ontvingen.
En dat was dan nog maar één boek vol leed. Want een mens en dus ook Dorrestijn – heeft veel om van te lijden. Hij kan zichzelf te lelijk of gewoon niet mooi genoeg vinden, het geluk in de liefde komt niet, iedereen is gemeen tegen hem, hij kan de drank niet laten staan en de drank laat ook hém niet met rust, katten zijn wel aardig maar honden…? Dat zijn dieren om grondig te haten! Ook andermans kunst kan lijden oproepen: leed omdat je zelf niet zulke fraaie kunstwerken maakt, maar ook omdat je bijkans verpletterd wordt door het ‘gebrul van poëten’. Al dit leed, uit al zijn boeken, komt aan bod.
Wie Dorrestijns werk bewondert wil al zijn boeken hebben. Eenmaal lezen is niet genoeg. Want iedere keer bij het herlezen, ontdek je nieuwe, kleine, gemene spitsvondigheden. U merkt het wel: hier zit een diehard.
Maar toch: een lichte verbazing. Want op de kaft staat: ‘De kunst van het lijden door Hans Dorrestijn (75 jaar ervaring)’. En dat klopt niet. Sinds de auteur de lijdensweg van drank en vrouwen heeft verlaten op weg naar de vogels lijkt er aan het lijden een eind gekomen te zijn. Hij schreef hierover verschillende vrolijke boeken (zie https://www.leeskost.nl/?p=4050). In deze bundel staat echter welgeteld één verhaal uit het huidige, minder treurige ‘vogelleven’.
75 jaar lijden is overdreven. Maar aangezien het beste vermaak leedvermaak is: geniet van Dorrestijns lijden (en lees daarna dan zijn vogelaarsboeken).
Geweldige bundel. Trakteer uzelf erop.