Nicolien Mizee – De halfbroer. ISBN 978-90-388-0034-9, 240 pagina’s, € 18,50. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2015.
Autobiografisch verhaal vol goede tijden slechte tijden.
Marly Sanders, alter ego van auteur Nicolien Mizee, heeft drie romans geschreven. Die hebben haar leven veranderd. Van vrij schlemielige, werkloze steuntrekker is ze veranderd in een succesvolle single die door allerlei belangrijke lieden wordt benaderd voor optredens, mooie functies, gezelschap en zelfs liefdes.
Aangezien haar karakter niet veranderd is, en ze voordien een vrij mallotig type was, wars van iedere conventie, is ze dat nu nog. Dat leidt tot onverwachte situaties, tot ruzies, tot langdurige familieperikelen en tot vriendschapsrelaties. Marly begint zich af te vragen of bepaalde zekerheden niet het heroverwegen waard zijn. Ze hoort opeens bij ‘de bewoonde wereld’, moet ze zich aanpassen en wíl ze dat wel?
Nicolien Mizee (1965) debuteerde in 2000 met Voor God en de Sociale Dienst. De manier waarop ze over haar bestaan binnen de poorten van de uitkeringswereld schreef bezorgde haar alle lof. Daarna schreef ze door over haar leven en haar familie.
Ook deze Haarlemse familiesoap berust op Marly / Nicoliens waarheid. Marly ontmoet een man, Rob van Dijk, met wie ze een knipperlichtrelatie aangaat. In Schrijfles heette hij Rob van Dam. Mizee draagt dit boek nu op aan Rob van Dam. Kleine inconsequentie.
Rob is leraar, een ‘keurige man’, hun eerste ontmoetingen bestaan uit vogels kijken, kuise duinwandelingen en wat dies meer zij. Marly vindt het best. Ze heeft al 20 jaar geen seks gehad, ze zit er niet erg op te wachten. Maar als ze op een avond met vriendinnen op stap gaat en – achteraf bezien waarschijnlijk ladderzat – naar Robs huis gaat, ontdekt ze de volgende morgen tot haar verbazing dat de ‘passionele inwijding’ die nacht heeft plaatsgevonden. En híj vond het lekker, ontdekt ze. Dan had zij dus vast ook niets te klagen.
Geen hoogtepunt uit dit boek, het dient alleen als illustratie van de absurditeiten in dit verhaal. Zo zijn er vele te vinden. De speurtocht naar de halfbroer bijvoorbeeld met het dna van twee doden….
Trouwe lezers en recensenten noemen Mizees stijl virtuoos, sprankelend, absurdistisch, aanstekelijk, tragi-komisch, woorden schieten tekort.
Zeker. Er staan beschrijvingen in die tot huiver-lachen leiden, zoals de scène die velen zullen herkennen: een familie-avondje met film- en diavertoningen van vele jaren her. Gruwelijke bijeenkomsten zijn dat met al die grappige of vertederend bedoelde plaatjes, met die opmerkingen vol plagerige herkenning en de slachtoffers van al die beelden die korzelig en beschaamd de opmerkingen van de familieleden afweren. In dat soort beschrijvingen is Mizee op haar best, als ze gène en vertier dubbelzinnig mengt.
Maar echt hilarisch… nee. Meer droogkomisch dan super vrolijk. Meer een pinteriaanse familiesoap dan een staaltje familiehistorie.
Voor volgers van de familie Mizee (Sanders) een must, dat natuurlijk wel.