Chris Bossers – Beest. ISBN 978-94-624-2035-9, 234 pagina’s, € 18,50. Westerlo (B): Kramat 2015.
Antwerpse politie jaagt op seriemoordenaar.
Chris Bosser (1953), advocaat in Antwerpen, schreef met Beest zijn derde politieroman. Commissaris Willy Vercammen is een eigengereide speurder die met zijn collega’s van de Federale Gerechtelijke Politie van Antwerpen zware misdrijven moet oplossen.
De roman heeft twee verhaallijnen. In de eerste verhaallijn gaat het om schilderijen. Hoofdstuk één speelt zich af in Parijs, 1940. We zijn getuige van een inval van Duitse soldaten. Ze nemen een aantal kostbare schilderijen in beslag, onder andere van James Ensor. De kunstwerken waren bestemd voor een groot museum waarin Hitler beroemde schilderijen wilde verzamelen. In de loop van het verhaal komen we er achter welke route de schilderijen hebben afgelegd en waar ze terecht zijn gekomen.
Het andere verhaal brengt ons letterlijk in contact met een seriemoordenaar. Eenzame jonge vrouwen maken via internet dating een afspraak met een man. Als lezer volgen we het slachtoffer en zijn getuige van de overmeestering van de vrouw met een stroomstootwapen. Als de vrouw bijkomt, hangt ze naakt aan een ketting en begint het BEEST met martelingen. Hij brandmerkt ze, wurgt ze en dumpt het lijk. In schuingedrukt stukken komt de moordenaar zelf aan het woord. Hij laat geen enkel spoor na en maakt het de politie erg lastig hem te vinden.
Het grootste deel van de roman gaat over commissaris Vercammen en zijn speurwerk. Heel klassiek is het wel dat hij overhoop ligt met zijn chef en met de onderzoeksrechter Vandersmissen. Beiden willen niets liever dat Vercammen fouten maakt zodat ze hem kunnen ontslaan. Natuurlijk is ook zijn huwelijk mislukt en heeft hij een moeilijke relatie met zijn dochter. Vercammen is wel heel brutaal tegen zijn superieuren en een nieuwe inspecteur wordt voortdurend gekleineerd. De commissaris schuwt ook geen geweld en bij de schilderijenkwestie strijkt hij nog wat geldt op.
Door de bijzonder sadistische werkwijze van het BEEST zoeken de politiemensen ook in de schimmige wereld van SM-keldertjes. Vercammen komt op die manier tot de ontdekking dat één van zijn superieuren een trouwe klant is.
De politieroman is bijzonder spannend. Er gebeurt veel en de dialogen zijn flitsend en soms heel geestig. Het taalgebruik van de politiemensen is vaak wel plat en ordinair. In de taal zitten veel Vlaamse uitdrukkingen. Voor liefhebbers van Belgische misdaadseries, zoals Flikken, Aspe en Witse, komt dit bekend voor en is het geestig en charmant. Enkele voorbeelden: ben je met mijn kloten aan het spelen; zo’n mensen, wetsdokter, labo, een brutale flik, flauwe zever, bompa, onze stiel, ik ben mijn stoof aan het uittrekken (ik ga stoppen met werken).
Het slot is buitengewoon spannend en verbindt heel knap beide verhaallijnen. Het lijkt erop dat de commissaris met pensioen gaat en met een nieuwe vriendin in de schilderijenhandel gaat. Dat zou jammer zijn, want een vierde Willy Vercammen – roman zou bijzonder welkom zijn.
Spannende en geestige Vlaamse politieroman.