Anne-Gine Goemans – Was ich noch zu sagen hätte. Veertig jaar Met Het Oog Op Morgen. Fotografie: Sacha de Boer. ISBN 978-94-92037-36-7, 160 pagina’s, € 17,50. Amsterdam: Uitgeverij Brandt.
40 voormalige en huidige presentatoren van Het Oog aan het woord.
Het radioprogramma Met Het Oog Op Morgen is al 40 jaar een begrip. Het wordt sinds jaar en dag zeven avonden in de week uitgezonden op Radio 1. Het Oog kent een vast format. Direct na het nieuws van 11 uur klinkt de begintune
Gute Nacht, Freunde es wird Zeit für mich zu gehen.
Was ich noch zu sagen hëtte, dauert eine Zigarette und ein Letztes Glas im Stehen.
Dan komt de vaste afkondiging van Hans Hogendoorn: Dit is Met het Oog op Morgen, met een overzicht van de actualiteiten van radio en tv, de krant van morgen, Den Haag vandaag en de ontwikkelingen en achtergronden van het nieuws. Buiten is het x graden. Binnen zit …
Nadat de naam van de presentator is genoemd maakt deze een statement, vaak iets wat grappig of grappig bedoeld is, waarna de vaste rubrieken volgen. Daarna komen, afgewisseld met muziek, een aantal gasten over een boek, iets cultureels of een onderwerp uit de politiek dat actueel is. Er hangt een ongedwongen, relaxte sfeer, althans dat was het geval in de drie keer dat ikzelf aanwezig mocht zijn. Als je niet ‘aan de beurt’ was praatte je onder het genot van een drankje met de andere gasten, die uit een heel ‘andere’ wereld kwamen.
Het mogen presenteren van dit programma wordt als prestigieus beschouwd. Dat blijkt ook regelmatig uit de vrij korte interviews die Anne-Gine Goemans een veertigtal van hen (vaste krachten en invallers) afnam. Het is voor de vele fans van dit programma bijzonder interessant te lezen hoe elk van hem om gaat / ging het presenteren ervan. Enerzijds is het format vrij strak, anderzijds kun je als presentator ook best wat van jezelf kwijt.
In het voorwoord vertelt Marion van der Wouw, de huidige chef van het programma, dat niet alleen de lijst met Oog-presentatoren indrukwekkend is, maar ook de lijst van Grote Namen die zich voor het programma hebben aangeboden, maar het niet werden. Volgens haar zit het succes van het programma in de combinatie van de persoonlijkheid van de presentator en het format. De presentator moet goed kunnen interviewen en qua stem, toon en sfeer bij het programma en het late tijdstip passen. ‘Daarnaast kijken we naar het palet: dat moet breed zijn. Mannen en vrouwen. Grijs en wijs, maar ook jong en in ieder geval eigentijds… Zodat iedere avond net weer anders is. En toch ook weer hetzelfde.’ Voor dit boek is gekozen ‘voor een spreiding over de vier decennia en de vele smaken die de Oog-presentatie kent’.
Onder de geïnterviewden is ook Sacha de Boer, presentator van 2002 tot 2004. Zij is thans uitsluitend nog fotograaf en tekende voor de prachtige portretfoto’s in het boek en op het omslag. Zij zong elke keer zachtjes het Gute Nacht Freunde mee.
Henk van Hoorn, presentator van 1986 tot 2010 , kreeg opvallend vaak de reactie Ik val altijd lekker met u in slaap. Voor Eva Jinek, presentator van 2010 tot 2014, markeerde Het Oog haar overstap van nieuwslezer naar interviewer en later talkshowpresentatrice. Politici zongen ‘op ons verzoek Gute Nacht Freunde en ik kan dat niet anders omschrijven als heel schattig’. Koos Postema, presentator van 1978 tot 1987, kreeg opeens een ontsnapte Britse treinovervaller aan de lijn. Rob Trip, presentator van 1991 tot 1999 en sinds 2009 presenteerde met tranen in de ogen tijdens de Bijlmerramp. Aad van den Heuvel, presentator van 1977 tot 1989, brak een been, maar ontving zijn gasten aan het ziekenhuisbed. Chris Kijne, presentator vanaf 2011, maakte de uitzending na de MH17-ramp: ‘Hoe wrang het ook klinkt, toch is zo’n uitzending over zo’n ramp journalistiek gezien een van de meest uitdagende en daardoor ook de leukste dingen om te doen’. De meeste collega’s beamen dit op de een of andere manier. Max van Weezel, presentator sinds 1992, beschouwt ‘Het Oog als het vlaggenschip van de Nederlandse publieke omroep. Annette van Trigt, presentator van 1996 tot 2007, ‘deed’ de moord op Pim Fortuyn: ‘Juist dat improviseren vind ik het allerleukste van radio maken’. John Jansen van Galen, presentator van 1990 tot 2015, durfde geen biertje meer te drinken in de studio sinds er een webcam werd geïnstalleerd. Mies Bouman, enkele keren invalpresentator in 1984, heeft geen idee waarom ze daarna nooit meer is gevraagd. Ik wel. Een andere invalpresentator, Maartje van Weegen (1982-2007) joeg de KLM in de gordijnen door te klagen over het eten aan boord. Wilfried de Jong, presentator sinds 2014, werd geconfronteerd met de recente terreuraanslagen in Parijs. Hij barstte bijna uit elkaar van uitersten: ‘Woedend dat dit de wereld overkomt, ontluisterend dat dit kan gebeuren, maar tegelijkertijd besefte ik ook dat dit een belangrijke nacht was voor de journalistiek.’
Uiteraard staan er nog veel meer interessante ontboezemingen in van de diverse geïnterviewde presentatoren. Dat maakt het tot een bijzonder interessant boek.
Kaasje voor de vele liefhebbers van Het Oog.
Het boek is tevens op woensdag 6 januari 2015 besproken in het programma Puur Cultuur van MeerRadio. Het geluidsbestand wordt staat hieronder.