Anna Levander – M. ISBN 978-90-214-5771-0, 286 pagina’s, € 15.00. Amsterdam: Uitgeverij Q 2015.
Premier Morten Mathijsen zit in het nauw.
Morten Mathijsen heeft zich, zoals zijn trouwe fans uit deel 1 en 2 van de Morten-trilogie al weten, een weg naar het premierschap gebaand. Daarbij is hij niet altijd even subtiel te werk gegaan. De weg naar de top is zelfs over lijken gegaan. Moord, chantage, verhoudingen binnen en buiten de diverse fracties, gekonkel – op z’n parlementair-Haags ‘bilateraaltjes’ genoemd – , waarbij alle partijen water bij de wijn doen op principiële punten… Wie de Morten-trilogie leest en geïnteresseerd is in de wereld van de politiek, krijgt een kijkje in de keuken van de politieke wereld dat hem bijzonder zal amuseren.
Anna Levander is het pseudoniem van het journalistenechtpaar Dominique van der Heyde (1964) en Annet de Jong (1970). Levander schrijft vlot, zoals je mag verwachten van twee geroutineerde journalisten. De Morten Trilogie leest als een trein. Wel heeft Levander de tijd wat tegen. Borgen kwam wekelijks met een nieuwe aflevering. Tussen de drie delen van Morten zit steeds een half jaar. De lezer kan zo nodig de Leeskostrecensies van deel een en twee raadplegen om de draad weer op te pakken.
Bij verschijning van het eerste deel, kondigde Levander ook al de titels van de volgende delen aan. Dat maakte nieuwsgierig naar die vervolgen. Wie Morten uit deel 1 was, werd snel duidelijk. Mo bleek een partijgenoot met ernstige zorgen thuis. Wie dacht dat de M van deel 3, spindoctor Marijn verbeeldde, komt nu bedrogen uit. Want Marijn is de kwade genius die Morten genadeloos wil treffen met het boek Post Morten, dat ze heeft geschreven na als ‘mol’ te hebben gefungeerd in de partij ‘De Nieuwe Liberalen’. Morten wil de verschijning van dat boek koste wat kost beletten. De ‘M’ van deel 3 is degene tot wie Esther, de ex-vrouw van Morten haar dagboek richt. Of, zoals Esther zelf zegt: ‘M staat voor mens, voor mea culpa, voor maniak, voor misdaad en moord. En het is de beginletter van de naam waarvan ik heb gezworen hem nooit meer te zullen uitspreken’. Een bezwering die ze niet waarmaakt overigens. Maar daar komt de lezer nog wel achter.
De laatste 70 pagina’s kunnen de indruk geven dat Levander het even gehad had met haar verhaal. Met een overdosis aan gebeurtenissen, jammer genoeg wat minder Haags, minder politiek, wat al te fantastisch, neemt de auteur haar lezers met enige haast mee naar het eind. Een einde dat niemand vermoeden zal. En zo hoort het weer wel bij een thriller.
Het auteursduo laat de lezers nog delen in een complete kongsi: de leden vinden het kennelijk tijd dat Den Haag – oftewel Het Land – bestuurd gaat worden door female power. Of het de dames lukt? Dat antwoord is slechts voor de lezer.
Wat deze thrillers zo aardig maakt? Het feit dat ze allemaal langs komen, de opgewonden standjes die het Binnenhof bevolken. Je gaat ze onwillekeurig vergelijken met bestaande politici, al heeft Levander bij verschijning van haar eerste boek benadrukt dat ze beslist geen sleutelromans schrijft. Maar haalt niet elke auteur zijn inspiratie uit het echte leven…?
Ik hoop dat Anna Levander doorgaat met het schrijven van deze Haagse serie.
Want al is deel vier niet aangekondigd, ik kijk er toch naar uit.