Lynsey Addario – Dit is wat ik doe – Fotograferen in tijden van liefde en oorlog. Vertaald uit het Engels (It’s What I Do – A Photographer’s Life of Love and War) door Wim Scherpenisse. ISBN 978-90-295-0447-8, 416 pagina’s, € 22,99. Amsterdam: De Arbeiderspers 2015.
Memoires van een vooraanstaand persfotografe.
Toen Lynsey Addario dertien was kreeg ze van haar vader haar eerste camera, een toevallig geschenk. Ze had er niet om gevraagd, maar haar vader had het ding nu eenmaal van een klant gekregen. Dat cadeau luidde een loopbaan in die weinig beroepsfotografen ten deel valt. Addario werd niet zomaar een fotograaf. Ze reisde de hele wereld rond, fotografeerde in de gevaarlijkste situaties, stelde haar gezondheid en zelfs haar leven in de waagschaal. Ze wilde juist díe foto’s maken die, door de schok die zij teweeg brachten, invloed zouden kunnen hebben op de politiek, op het leven van talloze mensen.
De prijs die zij betaalde was hoog. Toen zij, te midden van een uitzinnige menigte in Gaza fotografeerde, was zij zwanger. Ze werd gegijzeld door de soldaten van Gaddafi in Libië, ze bezocht moeders met kinderen in Darfur, werkte in Afghanistan toen daar de Taliban huishielden en ze fotografeerde fatale bevallingen in Sierra Leone. Of ze nooit twijfelde? Als ik achter de camera stond was er geen plek in de wereld waar ik liever had willen zijn. (….) En: Mijn probleem is dat ik niet op twee plekken tegelijk kan zijn.
Lynsey Addario (1973) heeft, jong als ze is, een cv opgebouwd waar de meeste collega fotografen nog niet met vijf man aan komen. Ze werkt onder meer voor New York Times, National Geographic en Time Magazine. Ze behoort tot de groep van 20 belangrijkste vrouwen, een ranglijst van Opra Winfrey. Ze ontving de Pulitzer Prize for International Reporting.
Met deze memoires zet Addario geen punt achter haar carrière. Als ze op een gegeven moment een partner voor het leven krijgt die met haar wereldloopbaan meeleeft, ontstaat na een tijd ook de keus voor een kind. Linsey wordt zwanger en werkt op de slagvelden en in de krotten van de wereld verder tot de dag daar is dat haar zoontje zich meldt. Lukas wordt eind december 2011 geboren. Dan duikt ze onder in de wereld van zoet geluk. Althans, dat denkt ze. Maar diep in haar hart schrijnt de wereld.
En als na een tijd van babygeluk haar mobieltje meldt dat een goede vriend in Syrië overleden is, realiseert zij zich plots dat zij terug moet naar het front. Dat de wereld op haar zit te wachten. En sterker: dat zij op de wereld wacht, zij moet over conflicten getuigen. Drie maanden na Lukas’ geboorte gaat zij weer op reis en laat haar dierbare ‘mannen’ thuis achter. Weliswaar wikt en weegt zij meer over de risico’s die zij kan nemen, maar: mijn ervaring als moeder heeft me een nieuw begrip bijgebracht voor de onderwerpen die ik fotografeer. Als oorlogscorrespondent en moeder heb ik geleerd in twee verschillende werkelijkheden te leven. Zij leeft continu in een spagaat, indrukwekkend, aangrijpend, emotioneel en steeds op zoek naar de waarheid.
Deze memoires lees je in één ruk uit. Het boek wordt verfilmd door Steven Spielberg met Jennifer Lawrence in de hoofdrol. Het boek is ruimschoots verlucht met (merendeels) Addario’s eigen foto’s. Totdat je gewond raakt of wordt neergeschoten of ontvoerd (dat overkwam haar allemaal), waan je je onoverwinnelijk, zegt ze. Tot die tijd blijft ze overeind, met de camera in de aanslag. Want ze is en blijft journaliste. Dit is wat ik ben. Dat is wat ik doe.
Adembenemend verhaal over een van de moedigste vrouwen ter wereld.
Attentie: Op maandag 8 februari is Lynsey Addario te gast in Humanity House, Prinsegracht 8, Den Haag. Op 9 februari wordt zij in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam geïnterviewd tijdens Fotokroniek. De gesprekken worden in het Engels gevoerd. Verdere gegevens vindt u op Internet.