Catherine Lacey – Niemand is ooit verloren. Vertaald uit het Engels (Nobody is ever missing) door Gerda Baardman en Lydia Meeder. ISBN 9788-90-824-1065-5, 144 pagina’s, € 2,50 (e-book gratis te downloaden). Amsterdam: Das Mag 2016.
In deze roman verlaat hoofdpersoon Elyria Riley van de ene dag op de andere haar vertrouwde leven in New York en koopt een enkeltje Nieuw-Zeeland. Elyria is, zoals aan het einde van het boek wordt gezegd ‘Op zoek naar gevoel voor de ander en gevoel van de ander voor haar’. Gaandeweg wordt duidelijk dat ze zich in een zware psychose bevindt.
In het begin lezen we hoe traumatische problemen het leven van Elyria vergallen. Ze groeide op met een geadopteerd, zeer getalenteerd Koreaans zusje dat gewelddadig aan haar einde kwam, haar moeder was alcoholiste en de relatie met haar echtgenoot, ooit de docent van het overleden zusje, was ongelijkwaardig. Er ontwikkelt zich bij haar een gevoelsleven dat geleidelijk aan steeds pathologischer wordt.
Als op een gegeven moment alle banden met New York zijn doorgesneden trekt ze door Nieuw-Zeeland. Deze buitengewoon avontuurlijke tocht beslaat het grootste deel van de roman. Elyria komt in contact met allerlei slag mensen die ze meestal toevallig tegenkomt en bij wie ze korter of langer intrekt. Nergens en bij niemand kan ze rust of geluk vinden.
Catherine Lacey is een Amerikaanse schrijfster, die in The New York Times publiceert. Dit boek is haar debuut. Ze won er de 2015 Late Night Library Debutlizer prijs mee.
Op adembenemende wijze beschrijft de auteur de talloze avonturen, gezien door een vrouw die steeds in de war raakt. Door de bonte afwisseling van diepgang, spanning en scherts is er geen moment van verveling. Daarbij is de schrijfstijl buitengewoon journalistiek en verhalend. De schrijfster munt uit in lange, ritmische zinnen waarin van alles gebeurt. Vaak zijn de situaties waarin Elyria verzeild raakt niet ongevaarlijk. Bovendien trekt ze door haar eigenaardige gedrag vreemde personages aan.
Uiteindelijk komt er aan haar jarenlange zwerftocht plotseling een einde wanneer ze in het ziekenhuis belandt en blijkt dat haar visum is verlopen. Na onderzoek verschijnt ook de onvermijdelijke psychiater. Eindelijk. Hij heet Thomas en doet z’n naam weinig eer aan..
De eerste indruk die hij op Elyria maakt is al niet best: Zijn gezichtsuitdrukking was er niet een van aangenaam-kennis-met-je-maken, eerder van een juwelier die kijkt of iets wel echt is. Ten slotte keert ze terug naar New York.
Wie geïnteresseerd is in een psychotische patiënt die jarenlang rondzwerft in Nieuw-Zeeland, zal dit boek met veel plezier lezen.