Ilonka de Rooij – Het draait hier vierkant. Project Casamance 2. ISBN978-94-6217-090-2, 197 pagina’s, €12,50. Vervolg op Twee stappen voorwaarts, drie stappen terug. Eigen uitgave 2016.
Twee Belgen, op pad als hulpverlener, komen obstakels tegen.
Rafael van Bogaert bedenkt een systeem waarmee zout water drinkbaar gemaakt kan worden. De benodigde apparatuur heeft voldoende aan zonne-energie om te draaien. Twee aspecten die bijna logisch de weg wijzen naar een Afrikaans ontwikkelingsland, waar water schaars is en zon in overvloed. Hij en zijn partner Ilonka de Rooij besluiten naar Senegal af te reizen om een proefproject op te zetten. Zij noemen hun plan Project Casamance, plan Kassel, naar de locatie waar zij zich vestigen in het zuiden van Senegal in het rivierengebied van de Casamance. Plannen maken is één, plannen uitvoeren iets geheel anders. Nadat het duo afscheid genomen heeft van het thuisfront (Ilonka laat bijvoorbeeld drie kinderen achter bij hun vader van wie zij gescheiden is) en afgereisd is naar Senegal, begint het avontuur pas echt. Want denk maar niet dat de Senegalezen echt op hun hulp zitten te wachten.
Het optimisme van Rafael en Ilonka kent aanvankelijk geen grenzen. Maar als zij voor de zoveelste keer opbotsen tegen onwillige ambtenaren, tegen bewoners die wel cadeaus willen hebben maar niet van plan zijn te werken, die afspraken maken maar nooit nakomen en slordig zijn met spullen als granen die hun leefomstandigheden moeten gaan verbeteren, zakt de moed het duo wel eens in de schoenen.
Ilonka besluit haar schrijftalenten te gebruiken om alle rare situaties vast te leggen. Als je narigheid terugleest, kun je er beter om lachen en dan relativeer je de dingen.
Ilonka de Rooij schreef eerder een dichtbundel en onder pseudoniem een bundel met erotische verhalen. De Senegalese wederwaardigheden leidden tot Twee stappen voorwaarts drie stappen terug en Het draait hier vierkant.
De absurde titels van de boeken duiden op de situaties waarin zij het gevoel hebben dat hun werk niet tot positieve, maar slechts tot negatieve resultaten leidt. Ze worden ziek van het eten, krijgen diarree, zien dat de kinderen niet naar school gaan. Geven zij een moeder schoolgeld voor haar dochter Kumba, dan tonen beiden zich blij verrast en beloven dat zij haar schoolrapport komen laten zien. Maar een jaar later zijn ze nog niet geweest…. Dat soort ontmoedigende zaken.
Af en toe vraagt Ilonka zich af waarom ze het allemaal doet. Als ze in Senegal haar werk niet waarderen en de kinderen thuis haar missen… waarom zou ze dan niet terug gaan? Haar idealisme wordt zwaar op de proef gesteld.
De beide boeken – eigenlijk moet je ze allebei achter elkaar lezen – zijn best onderhoudend. Eigenlijk zijn het meer ‘missives aan het thuisfront’ dan onderhoudende boeken, maar wie geïnteresseerd is in het leven dat de twee leiden, zal zich daar niet zo aan storen. De wat droge, vertellende toon hoort bij die verslagen.
Het tweede deel eindigt met 70 pagina’s foto’s die het leven van de auteur en haar partner in beeld brengen.
Verhalen als verslagen.