Anne-Laure Van Neer – Justine. ISBN 978-94-6242-037-3, 310 pagina’s, €19,-. Westerlo (B): Kramat 2015.
Is Justine gestoord of geslepen?
Hoofdinspecteur Verbeke heeft dienst als hij wordt geroepen bij een bejaarde vrouw die dringend verhoord wenst te worden. Ze komt een moord bekennen, zegt ze.
Een moordbekentenis komt meestal niet zo vlot uit de mond en de persoon die bekennen moet wordt vaak pas na veel speurwerk gevonden. Als een vriendelijk ogende bejaarde komt bekennen, terwijl er geen lijk is gevonden en geen aangifte van vermissing is gedaan, heeft men de neiging te denken dat er iemand zit te praten die behoorlijk in de war is. Maar Verbeke treedt de vijfenzeventigjarige dame die Justine blijkt te heten, met geduld, empathie en tact tegemoet, zoals zijn commissaris dat wenst. Dat wordt het begin van een sessie die vele uren gaat duren.
Justine is niet alleen lang van stof, ze houdt ook erg van uitweiden. Maar na verloop van tijd wordt Verbeke in elk geval één ding duidelijk en dat is dat haar zoon en schoondochter haar naar een bejaardentehuis willen hebben en dat Justine dan nog liever in de gevangenis wil zitten. Vindt u dat niet fascinerend inspecteur? In een penitentiaire instelling werkt men tenminste nog aan de toekomst van criminelen. (….) Bejaarden in een tehuis zitten levenslang uit, wat in het beste geval niet al te lang duurt. Justine heeft met zoon Fred een rondleiding gehad in een huis en ze vindt het een gruwelijk idee om daar te moeten wonen.
Verbeke kan het zich indenken. Dat moordverhaal is dus een smoes. Hij sluit haar één nacht op omdat ze haar verhaal nog niet heeft afgerond en besluit haar de volgende dag naar huis te sturen. Zielig of niet. Maar zo gemakkelijk komt hij er niet af.
Anne-Laure Van Neer (1975) werkte in de toeristische sector. Vijf jaar geleden zegde ze haar baan op om schrijfster te worden. Dit is haar debuut.
Justine blijkt niet het fragiele oude dametje dat Verbeke een tijdje gedacht heeft. Ze komt met een uitgekiend verhaal dat steeds luguberder kantjes krijgt. Zozeer zelfs dat het er op lijkt dat er in de verhoorkamer toch een moordenares blijkt te zitten. Verbeke spitst de oren. En Justine praat maar door….
Dit boek werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs, de jaarlijkse bekroning voor de beste Vlaamse misdaadroman. Agatha Christies boeken over de Belgische detective Hercule Poirot zijn duidelijk geschreven in een tijd dat haast niet de boventoon voerde. En eigenlijk geldt dit ook voor dit boek.
Er zullen lezers zijn die het een verademing vinden, zo’n traag verhaal, maar uw recensent vond het al te lang duren en mompelde af en toe: ‘Tempo!’ Het gegeven is mooi: niet naar het tehuis, maar liever een wanhoopsdaad plegen.
Justine loopt op haar leeftijd niet zo hard meer. Voor dit niet onaardige boek geldt precies hetzelfde.