Ilja Leonard Pfeiffer – Peachez, een romance. ISBN 978-90-295-1164-3, 174 pagina’s, € 18,99. Amsterdam: De Arbeiderspers 2017.
Een hoogleraar komt via e-mail in contact met een beeldschoon meisje dat hem volledig inpalmt.
Het verhaal begint als de ik-persoon in een gevangeniscel zijn rechtszaak afwacht. Het ziet er naar uit dat hij veroordeeld zal worden en een lange gevangenisstraf moet uitzitten. Wat heeft hij gedaan? Dat wordt pas in de laatste bladzijden onthuld.
Ilja Leonard Pfeiffer (1968) was voordat hij schrijver werd als classicus verbonden aan de universiteit. Later wijdde hij zich uitsluitend aan de literatuur. Hij kreeg zowel voor zijn poezie als zijn romans literaire prijzen. Met La Superba won hij in 2014 de Librisliteratuurprijs. Na zijn Italiaanse boeken die hij in zijn woonplaats Genua schreef, publiceert hij nu dit boek, het derde deel van de Steppoli-tetralogie. Een tetralogie is een serie van vier romans die een gelijksoortige thematiek hebben. Ze kunnen onafhankelijk van elkaar gelezen worden.
Het boek kent twee verhaallijnen die allebei zo spannend zijn dat de lezer de afloop wil weten. De eerste is die van de professor in zijn cel die moet afwachten of hij veroordeeld wordt. Wat heeft deze brave, degelijke geleerde misdreven?
De andere verhaallijn is die van de briefwisseling tussen de geleerde en het meisje Sarah Peachez. Hier is sprake van een heftige ontwikkeling, ‘proffie’, zoals Sarah hem liefkozend noemt, komt heel geleidelijk volledig in haar ban. Waar gaat dat heen?
De roman is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Professor Paul Frampton liet zich ook inpalmen via een e-mailcontact door een mooie jonge vrouw. Het is dus echt gebeurd en dat is nauwelijks te geloven. We leren de ik-persoon kennen als een zeer serieus geleerde. Hij is bezig een belangrijk congres voor te bereiden. In de loop van het verhaal verandert hij volkomen en laat hij geleidelijk alles los. Als het aanvankelijk onschuldige meisje later een bekend pornomodel blijkt te zijn wordt hij niet ontnuchterd. Hij wil haar ontmoeten en gaat op weg ondanks zijn enorme vliegangst.
Wat Pfeiffer hier met taal doet is virtuoos. Als de geleerde vertelt doet hij dat op een wat ouderwetse, plechtstatige manier. Mooie volzinnen, een voorbeeld. Ik moet toegeven dat het niet geheel zonder trots is dat ik mijzelf kan presenteren als de levende weerlegging van de algemeen opgang makende veronderstelling dat leden van mijn generatie door gebrek aan belangstelling of aanpassingsvermogen tot de slachtoffers moet worden gerekend van de digitale revolutie. De taal van Sarah is heel simpel en soms plat. Pfeiffer houdt dit verschil in taal consequent vol.
Deze roman heeft alle verschijnselen van een meeslepende, spannende thriller, waarvan de afloop heel verrassend is. De hoofdpersoon is als karakter zo goed beschreven dat je als lezer je uitstekend in hem kunt verplaatsen.
Een juweeltje.