Sterre Carron – Carta. Een Rani Diaz thriller. ISBN 978-94-9201-167-1, 327 pagina’s, € 19,95. Tielt (B): Witsand 2017.
Seriemoordenaar maakt Mechelen onveilig.
Als in het Vlaamse stadje Mechelen kort na elkaar een aantal lijken wordt gevonden komt de plaatselijke politie in actie. Het team staat onder leiding van hoofdinspecteur moordzaken Rani Diaz, die door haar baas flink op de huid wordt gezeten en daar alleen nog maar chagrijniger van wordt. Desalniettemin moet en zal ze deze zaak oplossen. Ze is zo fanatiek bezig dat haar thuissituatie eronder lijdt.
Sterre Carron (1957, pseudoniem) heeft sinds haar jeugd belangstelling voor criminologie. Ze werkte als vroedvrouw in Afrika en debuteerde in 2013 met Mara, haar eerste Rani Diaz-thriller. Ze schrijft twee thrillers per jaar en dit boek is al weer het achtste in de reeks.
De hoofdstukken over de steeds weer op een andere gruwelijke manier omgebrachte slachtoffers en de politie worden regelmatig onderbroken door passages waarin de dader (als ik-figuur) komt tot zijn wrede moorden en, naarmate het einde van het boek nadert, steeds meer van zichzelf laat zien. Hij is uitermate secuur, want hij mag geen fouten maken. Anderzijds staan Rani en haar team bij elk slachtoffer steeds weer voor een nieuw raadsel. Behalve de bij elk lijk aanwezige speelkaart (vandaar de naam van het boek) komen ze maar niet op een verband tussen de vermoorden. Bij hen is er alleen de hoop dat de moordenaar uiteindelijk een fout zal maken, waardoor zij hem toch kunnen ‘klissen’ (wat een prachtig Vlaams woord).
Uiteraard mag en wil ik niet meer weggeven over het goed in elkaar gezette plot. Dat moet u als lezer zelf ontdekken. Carron schrijft vlot en, mag ik het cliché gebruiken, grijpt de lezer bij de strot en laat hem of haar niet meer los tot de, op zichzelf geloofwaardige, ontknoping is bereikt. Tegen die tijd wordt ook de bedoeling van de proloog, beslist geen gezellig stuk, je duidelijk.
Een aanrader dus voor de liefhebbers van het genre.
Ik heb dit boek gelezen zonder ‘voorkennis’ van de overige zeven delen van de reeks en van Rani Diaz, haar gecompliceerde gezin en de achtergrond van haar teamleden. Dat was op zichzelf best te doen, maar ik vond het toch een gemis. Inmiddels ben ik erachter dat ze van lekker eten houdt. Misschien zou elk deel heel kort één pagina hieraan besteed kunnen worden, zoals dat bijvoorbeeld bij de Eve Dallasboeken van J.D, Robb gebeurt. Zelf ben ik in ieder geval benieuwd naar de vorige delen. Misschien kom ik daar ook te weten wie die mysterieuze Kathelijne Gijssens is of was.
Ik heb in dit boek weer een mooie nieuwe uitdrukking leren kennen: Haar kat sturen. Prachtig.