Benedict Wells – Het einde van de eenzaamheid. Vertaald uit het Duits (Vom Ende der Einsamkeit) door Gerda Baardman. ISBN 978-90-290-9178-7, 304 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: Meulenhoff 2017.
Wanneer ouders vroegtijdig sterven en kinderen eenzaam achterblijven zit er niets anders op dan samen het leven op te bouwen en de leegte van het verweesd zijn in te vullen.
Liz, Marty en Jules zijn veertien, dertien en elf jaar als hun ouders in 1984 door een noodlottig auto-ongeluk om het leven komen. Ze worden alle drie in een internaat geplaatst. Hier verblijven ze tot hun negentiende jaar waarna ze op eigen benen komen te staan.
De drie beleven ieder een erg verschillende levensloop die beschreven wordt vanuit het gezichtspunt van de jongste, Jules. Hij is in dit familie-epos van dertig jaar de ik-figuur. Liz is een kunstzinnige, avontuurlijke vrouw die de risico’s van het leven niet schuwt, Marty maakt een glanzende carrière en Jules… Nou ja, van Jules komen we in het verhaal uiteindelijk het meeste te weten en zijn leven zal beheerst worden door zijn grote liefde voor het meisje Alva. Al op het internaat vinden beide kinderen elkaar, maar er zal nog veel moeten gebeuren voordat van een volwassen verbintenis sprake is.
Alle drie de kinderen leven met geluk en ongeluk en lijken als karma mee te krijgen dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor de architectuur van hun eigen leven. Dit wordt op fascinerende wijze beschreven. Het zit Liz, Marty en Jules, maar ook hun partners en andere familieleden beslist niet in alle opzichten mee, maar de roman vertelt hoe je ondanks veel tegenslag van het leven iets goeds kan maken. De auteur slaagt hierin zonder de moralist uit te hangen of op een vervelende manier een of andere happy end uit de hoge hoed te toveren. Daarvoor passeert er trouwens veel te veel narigheid.
De roman begint in het heden. Jules doet een zelfmoordpoging door op zijn motor expres de controle te verliezen. Vanuit 2014 keren we vervolgens terug naar de tijd voor het ongeval in waarbij de ouders in 1984 het leven lieten. De tijd waarin geluk, maar ook ongeluk nog gewoon en behapbaar was.
Benedict Wells (1984) heeft al enkele romans op zijn naam staan, maar dit boek betekende een grote doorbraak. De loop van het verhaal roept een meeslepende nieuwsgierigheid op bij de lezer. Voortdurend wordt men verrast door gebeurtenissen die aan de levensloop der personages regelmatig een onvoorziene wending geven. Daarbij geeft de betrokkenheid en het verantwoordelijkheidsgevoel van de ooit verweesde kinderen tot elkaar een indrukwekkende emotionele lading.
Prachtige en behartigenswaardige levensvertelling.