Benjamin Ludwig – Ginny Moon heeft gelijk. Vertaald uit het Engels (Ginny Moon) door Mieke Trouw. 382 pagina’s, €19,99. Amsterdam: HarperCollins 2017.
Hoe een autistisch meisje de wereld naar haar hand zet.
Ginny Moon is na heftige jaren voorgoed bij haar verslaafde moeder Gloria weggehaald en onder de veilige hoede van de pleegzorg terecht gekomen. Er meldt zich al gauw een adoptiegezin. Maar nog in de tijd dat Ginny er – als achtjarig meisje – op proef woont, brengen haar nieuwe ouders haar terug. Bij het tweede adoptiestel gaat het al niet anders. Want Ginny is te vreemd, ze is eigenlijk niet te hanteren. Als ze dertien is komt ze terecht bij een leraar en zijn vrouw en deze ‘papa en mama’ besluiten voorgoed van Ginny te houden. Maar aangezien Ginny autistisch is heeft zij een speciale gebruiksaanwijzing. Ze denkt rechtlijnig, richt haar dag vol gewoontes in en neemt vragen soms al te letterlijk. Ook heeft ze zich voor haar geestelijke rust de gewoonte eigen gemaakt nooit op meer dan één vraag tegelijk antwoord te geven.
Ze vindt het fijn bij papa en mama. Maar er is één vraag die haar voortdurend kwelt: hoe zou het zijn met haar babypop die bij Gloria is achtergebleven? Als Gloria niet goed voor haar kon zorgen gold dat toch ook voor de babypop? De vraag kwelt haar. Ze besluit tegen alle verboden in op zoek te gaan naar Gloria en haar te vragen om een ontmoeting waarbij haar biologische moeder de babypop mee moet nemen. Ze heeft de pop in een koffer onder het bed verstopt dus daar zal hij nog wel liggen. Als ze inmiddels vijf jaar uit huis is krijgt ze via facebook eindelijk contact met Gloria die popelt om haar dochter terug te halen, politie en rechterlijke macht ten spijt. Daarmee ontrolt zich een absurdistische situatie. En er wordt een sluimerende vraag beantwoord waarop ik niet verder kan ingaan.
Mama intussen is in verwachting geraakt en Ginny krijgt via jeugdzorg een elektronische babypop om te leren hoe ze met kinderen om moet gaan. Maar Ginny heeft een hekel aan dat plastic ding. Trouwens ze weet door haar oude babypop prima hoe je baby’s moet troosten. Waarom krijgt haar eigen pop dan niet terug?
Benjamin Ludwig woont in New Hampshire waar hij Engels doceert. Na zijn huwelijk adopteerden hij en zijn vrouw een autistisch meisje van de leeftijd van Ginny Moon. Dit boek gaat niet over zijn dochter, maar is wel geïnspireerd op zijn ervaringen met autisme.
Ludwig vindt dat er te veel misverstanden heersen over autisme. Daarom schreef hij dit verhaal dat zowel hilarisch als droevig is, zowel absurd als uiterst rechtlijnig, maar bovenal doordrenkt met liefde en tederheid voor het autistische kind dat zo moeilijk tot interactie komt met de wereld die hem of haar niet begrijpt. Die moeizame communicatie komt niet voort uit onwil, maar uit onbegrip voor de wederzijdse logica of het ontbreken daarvan.
Ginny Moon is in het begin van dit boek een kind-met-problemen, al lezend wordt het steeds meer een kind voor wie juist de wereld problemen schept terwijl zíj altijd doet wat ze aankondigt.
Verrassende situaties, onverwachte onthullingen, je gaat almaar meer van Ginny Moon houden.
Een grappig, liefdevol en meeslepend boek: wat een bijzondere combinatie.