Hoop doet fietsen
Wat valt er allemaal over het fenomeen Rode Lantaarn te vertellen? Zijn de laatst geplaatste renners allemaal losers?
Arséne Millochau was bij de allereerste Tour de France in 1903 de 21ste en laatste in het Algemeen Klassement. Hij finishte op ruim 64 uur van de winnaar Maurice Garin. De auteur achterhaalde allerlei saillante details uit die eerste tour en over Millochau, die 81 mocht worden, en diens bescheiden rol daarin. Ook over andere wielerwedstrijden waaraan Arsène meedeed en over Garin komen we een en ander te weten. Overigens was Millochau helemaal geen slechte wielrenner.
En zo gaat het eigenlijk het hele boek door. Het is een soort geschiedenis van de Tour de France waarin vooral de renners die als laatste eindigden centraal staan, maar ook regelmatig de winnaars opduiken. De auteur denkt dat het begrip Rode Lantaarn ontleend is aan het treinverkeer. Het is typisch iets voor etappekoersen. De tourleiding is vaak niet gecharmeerd van de publiciteit die de Rode Lantaarn met zich meebrengt. Ze kregen soms wel prijzen van sponsoren. Een aantal keren wordt na elke etappe de laatste renner in het Algemeen Klassement uit de koers genomen.
Sommige renners halen rare capriolen uit om als laatste te eindigen en daardoor een graantje mee te pikken van de publiciteit. Er waren uiteraard ook andere geïnteresseerden. Overigens moet je natuurlijk ook nog oppassen dat je binnen de limiet binnenkomt, anders lig je er uit.
Er zijn verschillende renners die zowel de Gele Trui als de Rode Lantaarn hebben gedragen. Het boek bevat een aantal prachtige verhalen, waarvan het de vraag is of ze waargebeurd zijn of dat we hier met wielermythes te maken hebben. De hulp van de legendarische Noord-Afrikaan Abdel-Kader Zaaf, een wijnliefhebber, aan de beroemde Fausto Coppi is zo’n mooi verhaal. En zo gaat het maar door.
Auteur
Max Leonard (1959) schrijft over fietsen en reizen voor Esquire, Rouleur, Soigneur, en de Rapha City Cycling Guides. Daarnaast is hij ghostwriter. In de Proloog noemt hij de Rode Lantaarn de geliefde titel die toebehoort aan de laatste man van het algemeen klassement. Het is misschien wel de meest illustere titel die bij wielerfans een bijzondere aantrekkingskracht oproept…Elk jaar duiken er wel verhalen rond de Lantaarn op…Maar afgezien van enkele mediamomenten krijgen de achterblijvers relatief weinig aandacht. Daarom kwam ik op de gedachte: als je de Tour omkeert en ermee schudt, wat valt eruit?
In 2002 en 2005 eindigden de Baskische gebroeders Igor en Iker Flores met de Rode Lantaarn. In een slothoofdstuk klimt de auteur zelf op de fiets om een bergetappe te rijden en dat valt natuurlijk niet mee.
Een lijst van Rode Lantaarndragers van 1903 tot 2016, een dankwoord, een lijst met meer leesvoer, een lijst met bijschriften van de illustraties (waarom staan die niet direct onder de desbetreffende foto’s) en een register completeren het geheel, waar door het boek ook nog als naslagwerk goed te gebruiken is.
Veel afzien, maar ook veel vreugde. Smullen voor de wielerliefhebber. Smeuïg tot op de bodem.
Max Leonard – De Rode Lantaarn. De laatste man in de Tour de France. Vertaald uit het Frans (Lanterne Rouge) door Gies Aalberts. ISBN 978-94-920-6807-1, 311 pagina’s, € 19,95. Koog aan de Zaan: Uitgeverij Oevers 2017.
Aan dit boek is eveneens aandacht besteed in het programma Puur Cultuur van MeerRadio op woensdag 1 november. Het geluidsbestand kunt u hieronder aanklikken. ‘De Rode Lantaarn’ is het tweede en laatste besproken boek.