Verboden liefde van Eleanor Roosevelt met journaliste
Ook first lady had buitenechtelijke relatie.
Aanvankelijk heeft Lorena Hickok niets met Eleanor Roosevelt als ze haar in 1932 ontmoet wanneer ze verslag doet van Franklin D. Roosevelts eerste verkiezingscampagne. Maar het duurt niet lang voordat de gevierde journaliste als een blok valt voor de idealistische first lady. En de liefde is wederzijds. Hick, zoals ze door haar vrienden wordt genoemd, neemt zelfs haar intrek in het Witte Huis.
De liefde tussen de vrouwen is een publiek geheim, zoals immers ook de innemende president er verschillende minnaressen op nahoudt. Iedereen gedoogt de wat lompe first friend in het luxueuze onderkomen in Washington, maar niemand rept er verder een woord over.
Gestolen uurtjes
De smoorverliefde dames leven van gestolen uurtjes. Voor Eleanor, moeder van vijf kinderen en echtgenote van ’s werelds machtigste man, valt het niet mee. Maar ook Hick, die als rechtgeaarde lesbienne in pure armoede is opgegroeid in South Dakota, weet niet wat haar overkomt. Ze moet zelfs haar baan opgeven voor de liefde van haar leven.
Auteur
Amy Bloom (1953) is een Amerikaanse schrijfster en psychotherapeute. Ze heeft zowel non-fictie als fictie op haar naam staan. Ook in ons land kreeg ze lovende kritieken met haar roman Wij geluksvogels, die werd genomineerd voor de National Book Award. Daarvoor publiceerde ze voornamelijk verhalenbundels.
De uitzonderlijke band tussen de vrouwen weerstaat alles. Ook al worden ze niet samen oud, zoals ze zo graag hadden gewild, hun intense vriendschap en bovenal hun liefde voor elkaar duren meer dan dertig jaar. Ik houd van je. Jij houdt van mij. In een ander leven zouden we in een buitenhuisje of school wonen, in een huis of een stad of wat dan ook. Maar niet in dit leven. Niet in dit leven, Eleanor, en ik word niet het huisdier van het Witte Huis.
Als Eleanor Roosevelt op 78-jarige leeftijd in 1962 overlijdt, gaat de negen jaar jongere Hick niet naar de begrafenis. Als ik zou gaan, zou ik mijn kleren verbranden en in het graf springen. Eleanor zou ontzet zijn. Vijfeneenhalf jaar later sterft ook zij. Reumatisch, blind door haar suikerziekte, maar vooral eenzaam en verdrietig over haar verloren liefde.
De zinderende passie tussen de twee vrouwen wordt prachtig beschreven in dit boek, waarvoor Bloom urenlang de Roosevelt Library is ingedoken. In die bibliotheek worden onder andere de maar liefst ruim drieduizend brieven die Lorena en Eleanor elkaar hebben geschreven bewaard. Aan de hand daarvan schreef zij haar eigen roman. Want fictie blijft het, zo benadrukt de schrijfster.
Wonderschoon
En dat doet ze wonderschoon. Zo beschrijft ze hun liefde, ook op hun oude dag: Ze laat zich in bed glijden, met haar rug tegen de kussens, en kromt zich om mijn heup. Ik kijk op haar neer en streel haar arm. Haar huid is altijd fijner en zachter geweest dan die van andere mensen. Die van andere vrouwen. Het is nu net oude zijde en de rimpels, de heel kleine diamantsporen op haar huid, doen niets aan de fijnheid af.
Naast de uitzonderlijke vriendschap weet Bloom ook de jaren dertig en veertig in de Verenigde Staten van de vorige eeuw kleurrijk neer te zetten. Grotere tegenstellingen tussen arm en rijk, die dikwijls hebben geleid tot aanvaringen tussen Eleanor Roosevelt en haar geliefde Lorena Hickok, konden er nauwelijks bestaan. Het boek telt helaas nog geen 250 pagina’s. Een meer dan interessante roman.
Amy Bloom – Witte huizen. Vertaald uit het Amerikaans (White Houses) door Paul Syrier. ISBN 978 90 388 0527 6, 240 pagina’s, € 20,99. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2018.