Yuppen-muts vindt het ‘helemaal leuk’
Vrouw-van als vertederend heldje.
‘Hoe word je een expat-mama?’ vraag de auteur haar lezer bij aanvang van haar boekje. Om meteen met het antwoord te komen. De ‘benodigdheden’ voor deze rol zijn: een vreemd land, kinderen, een woest aantrekkelijke en ambitieuze man (kleine schrijfsuggestie van manlief) en een geweldige werkplek. Daarmee is de toon gezet.
De toon voor een boekwerkje vol persoonlijke columns waarin de schrijfster haar belevenissen in het verre Finland voor derden op papier zet. Ze begint ‘manlief’ voor te stellen, Marcel. Niet zo maar een man, maar één met een baan waar je ‘u’ tegen zegt. Een u-baan met bijpassend salaris, dat herinnert ze zich nog wel van hun eerste bezoek aan de Miljonair Fair waar ze zo lekker zwanger rond liep.
Als Marcel een baan in Finland krijgt als nieuwe landendirecteur van een bekend Duits automerk is het duidelijk dat het verhuizen wordt. Gaby, de kinderen Lars en Lotte en de heer des huizen gaan naar het hoge noorden. Daar zal Gaby haar leven tijdelijk slijten als ‘vrouw-van’, directeursvrouw, expatvrouw, vrouw van belangrijke man en welke rollen zij zichzelf al schrijvend nog meer toedicht. Plus de rol van liefhebbende moeder natuurlijk, maar dan wel één die niet met fatsoen tweemaal op een VIP-bijeenkomst in dezelfde galajurk kan verschijnen.
Finland is bepaald geen ontwikkelingsland. Toch heeft would-be yuppen-Gaby moeite zich speciale gewoontes eigen te maken. Ze heeft een onverwoestbaar karaktertje, maar af en toe is ‘mams’ – ook een eigennaam – geneigd het mooie hoofdje even in de schoot te leggen, bijvoorbeeld als er niet snel genoeg een plaats op de internationale school gevonden kan worden voor ‘haar grote vriend Lars’. Nog zoiets vreemds: als een kind in Nederland naar school gaat koop je een leuke rugzakje en misschien nog een paar gympjes, maar zo is mams in Finland niet getrouwd. Daar moet ze met haar zoon het halve Stockman warenhuis (soort van Bijenkorf, maar dan nóg groter en luxer) leegkopen voor zijn schoolspulletjes. Gelukkig dat paps’ salaris toereikend was, denkt de lezer.
Auteur
Gaby Buining-de Vrieze schrijft over de drie jaar dat ze als expatvrouw met man en kinderen in Finland woonde. Ze doet dat in de vorm van columns. Na afloop bundelde zij ze.
De titel van dit boek verwijst expliciet naar het verblijf in Finland. Over dit wonderschone land heeft de auteur echter niets anders te vertellen dan dat het er ’s winters heel vroeg donker wordt, dat er veel sneeuw valt en dat het bijzonder koud is in die maanden. Het enige ‘Finse’, maar ik vermoed dat dit evenals de voorgaande bijzonderheden óók opgaat voor Noorwegen en Zweden, is dat de maand juli een echte Finse vakantiemaand is met dagelijkse uitstapjes naar warme stranden. Tien weken schoolvakantie, tien weken zomergenot. Cultuur, helaas, geen letter.
Wat de andere columns betreft, die hadden overal elders kunnen spelen. Niet in sociaal achtergestelde buurten, maar in buurten waar het gemiddeld inkomen tenminste viermaal modaal is. De uitstapjes, de schooltraktaties, de borrels, het golfen (opa en oma komen over uit Nederland om op Lars en Lotte te passen als Gaby en Marcel een weekend moeten relatie-golfen), het is allemaal uiterst doorsnee en nogal opgefokt sneu van toon: kijk mij eens, ik ben niet van de straat.
Geen juichende recensie. Helaas, ik kan niet anders. Mocht deze auteur verder willen schrijven dan zou zij moeten beginnen alle Engelse teksten uit het Nederlands te halen.
Gaby Buining – Expatmama in Finland, ISBN 978-90-8280-950-3, 101 pagina’s, €14,99. Santpoort-Noord: Hopea Publishing 2018.