Autobiografie van echtgenote van Barack Obama.
De eerste zwarte First Lady van de Verenigde Staten van Amerika; die titel kan men haar nooit meer afnemen.
Nu haar echtgenoot niet langer Mr. President is, kijkt ze terug. Op haar jeugd in South Side Chicago waar ze met haar ouders Fraser en Marian en haar oudere broer Craig inwoonden bij familie. Op haar schooltijd waarin de samenstelling van de klassen van gemengd (blank en zwart) in de loop der jaren veranderde in alleen zwart. Op haar studie rechten aan de Universiteit van Princeton. Op haar werk als jurist bij een advocatenkantoor.
Op dit kantoor wordt ze als mentor aangesteld van een volgens de geruchten briljante zomermedewerker: Barack Obama. Ze worden geacht samen aanwezig te zijn bij bijeenkomsten die de firma organiseerde. Na verloop van tijd probeert Michelle zichzelf ervan te overtuigen dat ze geen date met hem wil; het is haar besluit haar leven en carrière voorop te plaatsen, zonder enig drama. Maar toch: Ik mag dan wel hebben genegeerd wat er tussen ons aan het groeien was, maar hij niet. ‘Volgens mij moeten we eens uitgaan,’ kondigde Barack op een middag aan het einde van een lunch aan. ‘Wat, jij en ik?’ Ik deed alsof ik geschokt was dat hij de mogelijkheid zelfs maar overwoog. ‘Ik heb je toch verteld dat ik niet date. En ik ben je mentor.’ Hij schonk me een droog lachje. ‘Alsof dat ertoe doet. Je bent mijn baas niet,’ zei hij. ‘En je bent behoorlijk leuk.’ Kortom, ze gaat ervoor.
Auteur
Michelle LaVaughn Robinson Obama (1964) is de echtgenote van Barack Obama, de 44e en eerste zwarte president van de Verenigde Staten.
Als voormalig buurtwerker geeft Barack een training voor een zwarte kerkgemeente die getroffen is door het einde van de staalfabriek. De mensen bekijken hem met scepsis, maar hij laat hen hun verhaal vertellen en schetst op zijn beurt zijn verleden. Zelfs zij, zei hij, een kleine groep binnen een kleine gemeente in wat wel een vergeten buurt leek, konden echte politieke macht opbouwen. … Hij deed een beroep op onze betrokkenheid. De keuze, zoals hij die zag, was deze: je geeft het op of je werkt aan verandering. Duidelijk is dat Barack zelf voor het laatste gaat.
Het blijft het niet bij zijn betrokkenheid op lokaal gebied. Zijn ambities reiken verder. De politiek lonkt. Hij wordt gekozen in de senaat van Illinois. Het gezinsleven moet er wel onder lijden: Michelle is vaak alleen met de twee inmiddels geboren dochters Malia en Sasha. Wanneer Obama uiteindelijk het hoogste ambt weet te veroveren, volgt de verhuizing naar het Witte Huis.
Voor een zelfstandige en gestudeerde vrouw is het leven daar niet makkelijk. Als echtgenote van mag ze zich niet met politieke zaken bemoeien, maar zijn haar dagen wel gevuld met allerlei verplichtingen. Toch weet ze ook haar eigen projecten van de grond te tillen, zoals het aanleggen van een moestuin bij het Witte Huis, opdat kinderen kunnen ervaren hoe hun voedsel groeit.
Wanneer ze acht jaar in het Witte Huis gewoond hebben, moeten ze plaatsmaken voor de volgende president: Donald Trump en diens gezin.
‘Je doet ertoe’, dat heeft Michelle van haar ouders meegekregen. Ondanks kritiek tijdens haar opleiding, maar vooral in haar rol als First Lady, heeft ze zich hier altijd aan weten vast te houden. Door dit boek komt de lezer te weten hoe haar jeugd verlopen is, maar vooral hoe ze de jaren in het Witte Huis heeft ervaren. Dat het voor de zwarte bevolking nog steeds zwaar is om op gelijk niveau te komen met de blanke inwoners van Amerika komt heel duidelijk naar voren, ondanks het feit dat Michelle wel tot de top is doorgedrongen. Een boeiend werk, zeer lezenswaardig.
Michelle Obama – Mijn verhaal. Becoming. Vertaald uit het Engels (Becoming) door Rob de Ridder. ISBN 978-90-488-4076-2, 473 pagina’s, € 26,99. Amsterdam: Hollands Diep 2018.