Jacht op een nieuwe familie
Vier jaar later zouden ze allemaal dood zijn. Mijn broer, mijn ouders, mijn oma, de parkieten en King.
Juan José was zijn doodgeboren tweelingbroer. Hij stikte toen zijn navelstreng hem onfortuinlijk wurgde. Bij die keizerssnede kwam Juan Guillermo wel levend ter wereld. Het was 5 mei 1955. Carlos werd zijn enige broer. Hij was 6 ½ jaar ouder.
De ouders van Guillermo en Carlos werkten zich het schompes om de jongens naar een dure privéschool te kunnen sturen. Het was pretentieuze instelling waar men er geen genoegen mee nam dat Guillermo de dochter van een minister neukte. Het meisje heette Fuensanta (‘was een heilige’) dus de minister had zo iets kunnen verwachten. Guillermo en Carlos werden op staande voet van school gestuurd. Ook Carlos, want die hield er bedenkelijke bijverdiensten op na.
De familie Valdés woonde in een wat mindere buurt van Mexico-Stad. Veel speelde zich af op de platte daken. Vooral jonge mensen kwamen er vaak. Niet alleen om te flirten, maar ook om chinchilla’s te fokken of hondengevechten bij te wonen. Tussen de huizen gaapten stegen van zo’n anderhalve meter breed. Het was zaak telkens een goede sprong te maken. Niet zoals de zeventienjarige, slanke schoonheid Chelo die mis sprong en zes meter lager op een geparkeerde auto terecht kwam. Haar revalidatie duurde lang en ze hield er blijvende littekens aan over.
Carlos was bedreven in de handel in LSD en morfine. Hij runde zelfs een nachtbioscoop waar die middelen te koop werden aangeboden. De politie had hem al lang op de korrel en zat hem fors achter de broek. Carlos wist zich bij politie-invallen echter meesterlijk te verbergen.
Uiteindelijk zouden de zogenaamde ‘goede jongens’ van de rechts radicale, zeg maar fascistoïde, Katholieke jongerenvereniging hem de das omdoen, waarbij hij komt te overlijden.
Toen zijn broer dood was, stierven kort daarna hun ouders in het verkeer en kwamen de parkieten om, net als zijn hond King.
De buren van Guillermo hadden een afschrikwekkende, ontembare wolfshond. Ze wilden hem afmaken, maar Guillermo smeekte om het beest in leven te laten en desnoods aan hem te geven. Het was behoorlijk schrikken toen bleek dat het dier geen hond maar een echte wolf bleek te zijn.
In Canada, zevenduizend kilometer naar het noorden, jaagt Amaruq op een grote grijze wolf. Hij heeft zijn zinnen op het uitzonderlijk grote beest gezet. Amaruq heeft het gevoel dat het een soort levenswerk is Zal hij het beest doden of vangen?
Auteur
Guillermo Arriaga (1958) is auteur, scenarioschrijver, regisseur en producer. Hij werd beroemd door films als Alores Perros, 21 Grams en Babel.
Dit epische werk bestaat uit een indrukwekkende serie van vele flashforwards en flashbacks tussen 1968 en 1973 wanneer Guillermo uiteindelijk de volwassen leeftijd van achttien jaar bereikt. Voortdurend maakt de schrijver een sprong naar de toekomst waarna weer een flashback volgt. Zowel de flashforwards als de flashbacks worden meestal afgesloten met een cliffhanger.
Zo is van meet af aan duidelijk dat Guillermo zijn hele familie en zijn huisdieren zal verliezen. Alleen de juiste toedracht moet telkens even wachten. Deze opbouw houdt de spanning er flink in zodat men bij het lezen van het omvangrijke werk de moed niet hoeft te verliezen.
De parallelle verhaallijn in Canada lijkt geruime tijd los te staan van de gebeurtenissen in Mexico. Hoe beide vertellingen verrassend, maar toch logisch bij elkaar komen, vindt pas aan het slot zijn beslag.
In deze roman vindt de lezer het magisch realisme van Latijns-Amerikaanse schrijvers als Allende en García Márquez, maar ook de bittere humor zoals we die uit het werk van Arnon Grunberg kennen. Het is een rijk werk dat na lezing een buitengewoon aangename nasmaak achterlaat.
Bij DWDD werd de roman in januari 2019 uitgeroepen tot boek van de maand.
Guillermo Arriaga – De ontembare. Vertaald uit het Spaans (El Savaje) door Eugenie Schoolderman en Peter Valkenet. ISBN 978-90-254-5095-3, 832 pagina’s, € 24,99. Amsterdam: Atlas Contact 2019.