Fascinerend levensverhaal
Hoe de grootmeester van de elektrische gitaar uiteindelijk toch nog volwassen werd.
De meeste mensen worden rond hun twintigste levensjaar volwassen. Zo niet Eric Clapton, die het als gitaarvirtuoos weliswaar heel ver schopt, maar er als mens decennia lang maar niet in slaagt zijn persoonlijke leven op orde te krijgen. Zo kan de grootmeester op zijn dertigste nog steeds geen koffie zetten en vindt zijn manager het zelfs nodig hem enige tijd ‘s nachts in de gaten te houden via een babyfoon.
Hoe slaagt dit grote kind er toch in een wereldster te worden? We lezen het in deze biografie.
Auteur
De Brit Philip Norman (1943) schreef eerder uitstekende biografieën schreef over Paul McCartney, John Lennon en Mick Jagger. Met veel kennis van zaken schotelt hij ons het turbulente leven van Clapton voor.
Volgens de biograaf zijn veel van de strubbelingen in Claptons leven terug te voeren op het feit dat zijn moeder hem op 2-jarige leeftijd verlaat voor een Canadese militair. Pas als hij negen is komt Eric erachter dat zijn opvoeders, niet zijn ouders, maar zijn grootouders zijn. Een schok voor de toch al verlegen jongen die daarna jarenlang grote moeite heeft om anderen te vertrouwen. En is er eenmaal een relatie (zoals die met Pattie Boyd, de echtgenote van Beatle George Harrison), dan is het hebben van de zaak vaak het einde van het vermaak.
Ondanks alle problemen weet Clapton keer op keer te overleven. Niet alleen omdat hij door anderen wordt geholpen, maar ook omdat het knagende gevoel van afgewezen zijn leidt tot een sterke drang om zich te bewijzen. Een steun en toeverlaat daarbij is de muziekstijl die hem als jongeling tot in het diepst van zijn ziel raakt en die hij altijd min of meer trouw blijft: de blues.
Talloze uren besteedt Clapton aan het luisteren naar de klanken op vinyl, net zo lang tot hij ze perfect kan naspelen. En zijn virtuositeit wordt opgemerkt, wat al snel leidt tot de eerste successen met de groepen Cream en de Yardbirds, waarmee de Britse en Amerikaanse hitlijsten worden beklommen.
Toch is het talent niet de alles bepalende factor. Het succes is ook een kwestie van er zijn, op het juiste moment, op de juiste plaats: in de jaren zestig is Londen the place to be, op het moment dat de zogenaamde ‘Britse invasie’ aan de gang is, waarbij in het kielzog van The Beatles tal van Britse popgroepen de Verenigde Staten veroveren. Een kwestie van geluk hebben dus, dat echter opvallend vaak voorkomt in Claptons leven, zo vaak dat Norman het ‘Clapton-mazzel’ noemt.
Hoe groter het succes, hoe groter de problemen. Zo zijn er zware verslavingen aan zowel heroïne, drank als seks. Twee zelfmoordpogingen volgen, evenals een ziekenhuisopname waarbij het leven van Eric even aan een zijden draadje hangt. En kennelijk moet de gifbeker helemaal leeg, want net als zijn leven in rustiger vaarwater komt valt zijn vierjarige zoontje Conor uit het raam van de drieënvijftigste verdieping van zijn appartement in New York.
Hoe het Clapton lukt dit alles te boven te komen, lees je in dit beeldend en vlot geschreven boek. Een biografie die niet moet worden gezien als een uitputtende gids bij Erics albums, tournees en bandbezettingen. Wel als een document dat vertelt hoe de grootste hits tot stand kwamen en waarbij het Norman lukt om onder de huid van Clapton te kruipen. Voor degenen die niet veel weten van de geschiedenis van de popmuziek in die tijd, met misschien wat teveel feiten, maar voor de kenners interessant. Bovendien voorzien van de nodige humor, wat er mede voor zorgt dat de man die wel ‘God’ werd genoemd, een menselijk gezicht houdt.
Een enorm fascinerend verhaal dat leest als een spannende roman.
Philip Norman – Eric Clapton. De biografie. Vertaald uit het Engels (Slowhand. The Life and Music of Eric Clapton) door Sylvie Hoyinck, Irene Paridaans en Jan Willem Reitsma. ISBN 978-94-0040-143-3, 416 pagina’s, € 24,99. Amsterdam: Uitgeverij Thomas Rap 2018.