Avonturen van een iets minder oude Hendrik Groen en Evert Duiker
‘Goeie grap’ loopt flink uit de hand.
Hendrik Groen en Evert Duiker zijn dikke vrienden. Ze zijn de zeventig ruim voorbij, maar nog lang niet aan het bejaardenhuis toe. Ze gaan bij elkaar op bezoek, spelen een potje schaak, drinken een kopje koffie en daarna een borreltje, ze nemen wat nootjes, een plakje worst, een stukje kaas, … Het klinkt allemaal saai en heel bedaagd, maar heren bevinden zich er prima bij en voelen zich allebei aardig jong.
Vooral Evert mag dat graag bewijzen. Op een dag arriveert hij bij zijn vriend met een ‘kerstkind’, een kinderwagen met een baby erin. Het is eind december, precies de tijd voor zo’n grap, bedacht hij toen hij de wagen-met-kind onbeheerd zag staan. Wat Evert niet kan weten, is dat het in gebreid roze gehulde wicht erop stond te wachten een glorieuze toneelrol te gaan vervullen: die van het ‘kindje Jezus’ in het kerstspel van de Prinses Margrietschool.
En Evert, die even de school was binnen geslopen omdat hij dringend naar de wc moest, zag de wagen staan en stak daar nu zomaar opeens een stokje voor… Hij wilde Hendriks gezicht wel eens zien als hij op bezoek kwam met niemand minder dan het kindje Jezus. Evert heeft pret bij het vooruitzicht.
De consternatie op de Prinses Margrietschool is groot. Niet alleen bij de ouders die dochter Sabine kwijt zijn, maar ook bij de directeur van de school, bij de conciërge die het kind in het oog zou houden, bij de bezoekers van het kerstspel. De politie wordt gebeld en aangezien die niet dagelijks met ontvoering te maken hebben, zijn de agenten in een mum van tijd aanwezig.
Wie evenmin zo blij verrast is als Evert had verwacht, is vriend Hendrik Groen. Op Everts gegrinnik en diens verzekering dat hij het kind ’s avonds zal terugbrengen, volgt alleen verbijstering. ‘Leuk toch, twee ouwe kerels en een baby,’ gniffelt Evert. Hendrik ziet er de grap niet van in. Dat wordt hommeles, voorspelt hij. En dan heeft hij het nog simpel uitgedrukt. Want voor een kind zorgen is één, maar om het terug te brengen zonder zelf in grote moeilijkheden te geraken is aanzienlijk minder eenvoudig.
Auteur
Peter de Smet (1954) schreef onder de naam ‘Hendrik Groen’ de twee dagboeken Pogingen iets van het leven te maken en Zolang er leven is. Daarmee verplaatste hij zich in de persoon van Hendrik Groen terwijl hij de tachtig ruim voorbij is en in een bejaardenhuis woont. Vriend Evert woont in een aanleunwoning. Groen en zijn vrienden stichten de Omanido-club – Oud maar niet dood – waarmee ze met bevriende mensen uit het tehuis bijzondere uitstapjes maken.
De sfeer uit het tehuis en de opgewekte manier waarop de vrienden tegen het leven aankijken was zo herkenbaar dat de boeken kassuccessen werden en in 36 talen werden vertaald. Omroep Max bracht ze als tv-serie met de acteurs Kees Hulst en André van Duin in de hoofdrollen. Ook is het bewerkt als theaterproductie. De beide boeken kregen de NS Publiekspijs. De Smet bleef de onbekende schrijver achter Hendrik Groen en er werd druk gespeculeerd wie hij zou zijn. Kees Hulst nam de tweede prijs namens hem in ontvangst. Er volgde een derde deel dat op voorhand al op de eerste plaats stond, maar tegenviel. Het had niets van doen met het duo Groen/Duiker.
Dit verhaal gaat terug in de tijd. Hendrik en Evert zijn jonger. Misschien vreemd, maar zij schelen in jaren niet zo veel met de Omanido-clubleden dat zij niet meer herkenbaar zijn. Nu is de herkenbaarheid weer terug, al zijn de streken die Evert uithaalt niet bepaald alledaags. Hendrik krijgt gelijk. Het kerstkind – zij noemen haar Christina als band met de lieve Heer – zorgt voor grote problemen.
Een lekker mal leesboek, vol grappen en grollen, garant voor vrolijke uren. Het biedt niet de vileine humor die de dagboeken vaak uitstraalden, maar ik beschouw dit voorloop-boek toch wel als een echte ‘Groen’.
Hendrik Groen – Een kleine verrassing. Of hoe Hendrik en Evert zich in de nesten werken. ISBN 978-90-290-9310-1. 276 pagina’s, €19,99. Amsterdam: Meulenhoff 2019.