Naar een ander lichaam met een andere naam
‘Ik ben geen curiositeit, ik ben gewoon Thomas.’
Thomas was haar favoriete naam. Zelf had ze een meisjesnaam, lange meisjes-haren, een meisjeslijf. Stiekem hoopte ze dat ze aangereden zou worden en dan dood zou gaan. Misschien zou ze dan opnieuw geboren worden als jongen. Want eigenlijk was ze een jongen, maar haar lijf wilde dat niet geloven. Eigenlijk was ze homo, een beginnende jongenshomo.
Het leven in dat onwelgevallige lichaam valt niet mee. Als ze er met haar ouders over praat en haar twijfels en verlangens verwoordt realiseren die zich dat hun dochter eigenlijk altijd al een zoon had willen zijn. Ze steunen Thomas. Hij gaat praten met een psycholoog en die helpt hem de weg te vinden naar het pad van de transitie van meisje naar jongen. Dat is een lange, zware weg. Alleen als Thomas bereid en in staat is problemen op die weg het hoofd te bieden zal hij zijn einddoel bereiken. ‘Hoe wil je heten?’ vraagt de psycholoog. Zijn mond was een gespannen streep, alsof hij bang was dat ik een rare naam had gekozen. ‘Thomas,’ zei ik. Voor die eerste, kleine test is hij geslaagd. Thomas was een normale naam. Volgende kwestie. ‘Wanneer ga jij je haar nou eens afknippen?’ vraagt de psycholoog. Dat begrijpt Thomas niet. Nu zag ik eruit als een meisje met lang haar, als ik mijn haar knipte als een meisje met kort haar. Maar vooruit. Als dat helpt die felbegeerde diagnose te krijgen waarna ‘de behandeling’ kan starten… En zo zet Thomas stap voor stap. Als de diagnose rond is, krijgt hij testosteroninjecties. En omdat die veel veranderingen te weeg brengen – zijn stem wordt zwaarder, hij krijgt een ‘jongenslichaam’ met beharing, er wordt een adamsappel zichtbaar – wordt het ook tijd zijn collega’s op kantoor in te lichten. Niet iedereen reageert even prettig. Thomas wordt een soort curiositeit, een rol die hem niet bevalt.
Auteur
Thomas van der Meer (1986) debuteert met dit egodocument. Hij vertelt openhartig over zijn overstap van een leven als vrouw naar een leven als man. Hij geeft aan ‘dat hij met de opbrengsten van dit boek zijn nieuwe badkamer hoopt te kunnen financieren’. De grote Arthur Japin schrijft op de kaft complimenteus: Op vanzelfsprekende toon voert Thomas van der Meer zijn lezers binnen in een allerminst vanzelfsprekend leven. Een luchtig en laconiek verhaal over een aangrijpende en ingrijpende transitie.
Op de transgendercommunity vindt Thomas gelijkgestemden. Daar kan hij praten over en lachen om de ingewikkelde situaties waarin mensen-als-zij terecht kunnen komen. Ieder benadrukt hoe belangrijk het is om steun te krijgen van mensen die van je houden. Als Thomas zijn naam en geslacht officieel wil laten wijzigen – met een verklaring van een psycholoog ter ondersteuning – vraag zijn moeder: ‘Zal ik meegaan?’ Aanvankelijk weigert hij, een ambtelijk klusje van niets toch. Maar dan ziet hij in de koelkast van zijn ouders een doos gebak staan en hoort dat zijn moeder die dag vrij genomen heeft. Ze vieren zijn ‘wedergeboorte’ mee!
Daarop gaat hij samen met haar naar het stadhuis. Eens kreeg ze een dochter. Nu krijgt ze een zoon. En stralend geeft ze in het gemeentehuis zijn naam op. ‘Thomas,’ zei ze . ‘Hij heet Thomas.’
Een mooi, nuchter, ontroerend en praktisch boek. Niet alleen voor ingewijden, maar ook voor mensen die te weinig weten van het ingewikkelde ‘leven in een ander lichaam’.
Zeker geen handboek of zelfhulpboek, gewoon ‘kijk eens, dit overkwam mij toen ik Thomas werd.’
Heel mooi geschreven. Ik hoop dat Thomas van der Meer niet alleen zijn keuken kan financieren met de opbrengst, maar daarnaast ook de tijd neemt om verder te schrijven. Hij kan het. Ik hoop dat hij het ook doet.
Thomas van der Meer – Welkom bij de club. ISBN 978-94-929287-3-3, 159 pagina’s, €19,99. Amsterdam: Uitgeverij Pluim 2019.