Onrustige levens
Drie beweeglijke portretten van een vrouw en twee mannen die doormodderen in hun bestaan.
Sjak is amateur radiomaker. Hij zendt uit met klein bereik, maar met veel flux de paroles. Soms schoffeert hij zijn luisteraars en soms paait hij hen. Sjak heeft een dwarslaesie en zit in een rolstoel. Eigenlijk zou hij een echte baan willen hebben, bijvoorbeeld als medewerker bij de publieke omroep. Het lijkt er niet in te zitten. Wanneer hij zijn luisteraars toespreekt weet je soms niet of hij tegen hen spreekt of dat hij het eigenlijk tegen zich zelf heeft.
Zo spreekt hij over de onrechtvaardige wereld waartegen we ons willen beschermen met een soort dekentje dat zelfmedelijden heet. Sjak waarschuwt dat zelfmedelijden een mierzoet goedje is, iets waar je misselijk van wordt. Je moet afstand nemen van zelfbeklag zodat je aankomt bij de melancholie waarmee je een korte blik werpt op de realiteit achter de illusies die je koestert en tot besef komt dat de wereld nu eenmaal is wat hij is. Zo komt een mens tot schoonheid. Sjak meent zijn luisteraars dan zover te hebben dat een aantal mooie melancholische liedjes kan laten horen.
Sjak trekt een beladen verleden met zich mee. Zijn broer pleegde zelfmoord en zijn moeder, dat humorloze wijf, krijgt de schuld.
Else heeft een lastige sadomasochistische verhouding met haar vriend. ’s Morgens, voor ze naar haar werk gaat, heeft deze bevolen dat ze een buttplug in haar reet stopt. Hij wil haar vernederen en zij brengt de verchroomde minitorpedo met glinsterend staartstuk met vaseline in haar aars. Ze moet het ding van hem de hele dag inhouden.
In de bus zit Else met een opgelaten rode kleur op haar gezicht Ze denkt dat iedereen naar haar kijkt. Ze weet natuurlijk heel goed dat de mensen het niet aan haar kunnen zien, maar ze voelt zich toch erg ongemakkelijk. Wat ook de bedoeling is. De buttplug geeft haar een onplezierig gevoel. Het drukt op de darmen waardoor ze de hele tijd aandrang voelt te moeten poepen. Op het werk haalt ze het ding uit haar aars om het straks voor vertrek weer in te doen. Ook al zou ze het ding wel de hele dag inhouden, straf krijgt ze toch.
Ze vindt het moeilijk om boos op hem te zijn want ze is nog bozer op zichzelf. Vooral als ze merkt dat haar vriend hem is gepeerd met medeneming van haar sieraden en haar bankpas.
Hoe moet ze nu alleen verder?
Paul is administratief medewerker op kantoor. Hij is een frequent kort verzuimer, want een baaldag is nu eenmaal snel opgenomen. Een belangrijke werkzaamheid is het bewaken van zijn vaste flexibele werkplek. Zoals een autobezitter denkt dat de plek voor zijn huis zijn eigen parkeerplaats is in plaats van openbare weg, zo markeert Paul zijn eigen flexplaats met een koffiebeker, notitieblaadjes en allerlei kantoorparafernalia. Toch zit er op een ochtend een compleet vreemde op zijn plek. Als Paul probeert duidelijk te maken dat hij er altijd zit, zegt de jonge, fitte man in strak kostuum dat het toch flexplekken zijn die iedereen vrij mag benutten De nieuwe collega suggereert dat Paul voortaan beter zijn spullen moet opruimen. Dat scheelt hem werk als hij er aan de slag wil. Paul druipt af. Later krijgt hij te horen dat de onbekende de zojuist nieuw aangestelde verzuimcoördinator is. Paul zal er nog mee te maken krijgen.
Auteur
Wibo Kosters (1978), stadsdichter van Deventer van 2017 tot 2019, schrijft al jaren liedjes, gedichten en korte verhalen over onmachtige mensen aan de rafelranden van de samenleving. Hij heeft een scherp oog voor de lulligheid der dingen.
In dit boek komen in snelle afwisseling telkens Sjak, Else en Paul langs. Soms vechten ze een weg door hun leven en soms belanden ze op dood spoor. Sjak met zijn ambitie om een professionele radiomaker te worden, Else die haar onwillige lijf een plek wil geven en Paul in gevecht met zijn frustrerende kantoorbaan. Drie machteloze mensen.
Wibo Kosters – Radio Transzoeloe. ISBN 978-94-921-1593-5, 260 pagina’s, € 17,50. Hoorn: Godijn Publishing 2019.