Wachten op een bevrijdende bui
Altijd anders, toch gewoon.
De kleine Wobie groeit op in een huis waar het altijd feest is. Vader en moeder houden van elkaar en van hun vier zoons, iedere dag is een feestje, niemand vindt ooit iets te gek en sprookjes zijn geen verzinsels. Sprookjes bestaan. Wobie voelt zich daar warm en veilig. Als hij aan de hand van zijn vader naar school wordt gebracht ontdekt hij dat de kinderen uit de klas een heel ander leven leiden dan hij. Ze leven volgens regels, volgens gek en niet-gek, volgens horen en niet-horen. Het lijkt erop dat Wobie behoort tot de vreemde kinderen die anders zijn. Dat maakt hem onzeker, want hij begrijpt het niet. En de juffen en meesters lijken hem niet te begrijpen. Gelukkig heeft hij weliswaar geen vriendjes, maar wel altijd vriendinnen. Meisjes begrijpen hem wel, zoals hij de meisjes begrijpt.
Als Wobie op de middelbare school terechtkomt en zijn lichaam grote-jongens-trekken krijgt, wordt de onzekerheid groter. Want jongens vallen op meisjes, meisjes op jongens. Tenminste, zo ziet hij het om zich heen. Maar zelf voelt hij niks bij meisjes, dat zijn gewoon leuke praatvriendinnen. Zou er iets met hem aan de hand zijn. Is hij abnormaal? Hij wil niet abnormaal zijn. Gelukkig ontmoet hij een jongen die wel sympathiek tegen hem doet. Wobie wordt warm en blij als hij Daniël ziet, hij lijkt wel verliefd te zijn. Dat mag niet. Want hoe aardig Daniël ook altijd is en hoezeer zij tweeën ook vrienden zijn, deze vriend zoent wel met meisjes.
Wobie draagt het geheim van zijn onzekerheid diep in zich. Waar hij voorheen altijd met mama en papa over alles praten kon blijkt dat opeens niet meer mogelijk. Zijn ouders hebben nooit een woord ten nadele van homo’s gezegd, integendeel. Maar toch is Wobie bang dat hij ze teleur zou stellen. En dat dat het laatste wat hij wil, mama verdriet doen mag niet. Wobie voelt zich steeds eenzamer worden.
Auteur
Splinter Chabot ((1996) is programmamaker (Splinter in de politiek), politieke ‘junkie’ als voorzitter van de JOVD en ras-optimist. David Bowie en Prince zijn z’n voorbeelden als vrijgevochten individuen, mensen zoals Splinter (Bowie) zelf ook wil zijn. Splinter heeft als tafelheer meegedaan aan het programma De Wereld Draait Door (DWDD) dat begin 2020 stopte.
In dit ontroerende, emotionele en hartveroverende boek beschrijft de auteur zijn eigen strijd en zelfonderzoek, zijn worsteling om liever níet maar toch wel homo te zijn en daar vrij voor uit te komen. Een moeizame weg, omdat ‘de’ maatschappij weinig – en steeds minder – tolerantie toont voor mensen die van gebaande wegen wijken en zichzelf durven zijn.
Dit egodocument kent een hoge graad van vertedering. Het is schitterend geschreven, de auteur weet met kleine scènes grote taferelen te schetsen.
Toen het hele gezin Chabot eens naar DWWD keek vertelde tafelheer Marc-Marie Huijbregts over een scholier die een eind aan zijn leven had gemaakt omdat hij verstrikt was geraakt in de vertwijfeling over wie hij seksueel was. Marc-Marie had gezegd – en voor Splinter waren dat woorden geweest die hij als leidraad had gebruikt en onthouden – ‘Het. Wordt. Beter. Houd moed! Het is misschien lastig en ingewikkeld nu, maar groei door.’ Hij had zich rechtstreeks aangesproken gevoeld en onthield dit voortaan als hij tobde: Het. Wordt. Beter. En hij kreeg gelijk. Hij werd een man en een schrijver die de moed had zichzelf te zijn.
Dit boek is een niet-te-missen confettiregen. Voor jonge zoekers, ouders, leraren, voor iedereen die zich herinneren wil hoe het was om volwassen te worden.
Schitterend.
Splinter Chabot – Confettiregen. ISBN 978-90-00-37063-4, 342 pagina’s, €21,99. Amsterdam: Unieboek | Het Spectrum 2020.