Dertien verhalen, dertien ongelukken
Van venijn tot wraak, van obscuur tot sinister.
Het is een kunst apart: een goede plot in een kort verhaal. Een plot die, met randverschijnselen, sfeer- en landschapstaferelen, karakterbeschrijvingen en alles wat tot de kleurrijke rafels van het bestaan behoort, een complete thriller zou kunnen vormen. Toch kiest de auteur ervoor om van tijd tot tijd ‘vakantie te nemen’ van het schrijven van een thriller en de vrijgekomen tijd te besteden aan een kort verhaal. In dit onlangs verschenen boek staan dertien verhalen gebundeld.
Dertien wordt niet voor niets beschouwd als een ongeluksgetal, De schrijfster heeft wellicht met opzet dit gewraakte getal gekozen. Want de hoofdpersonen uit haar korte en wat langere korte verhalen blijft het ongeluk niet bespaard. De een wordt geconfronteerd met angstaanjagende wraak, de ander valt in de handen van een regelrecht gestoorde, weer anderen belanden in een zo afgrijselijke situatie dat ze wellicht beter af zouden zijn als ze het niet overleefden. En dat is dan ook vaak het geval. Ze laten het leven. Waarom? Dat weet alleen de moordenaar. En de politie moet er zien achter te komen wat de dader ertoe gebracht heeft andermans leven te nemen.
Het aardige van deze verhalen is dat de lezer in veel gevallen sympathie opvat voor de dader. Wie korte thrillerverhalen leest moet niet verder uitweiden over de inhoud. In dat geval verraad je de plot en bederf je het plezier van de lezer. Dat laat ik dus achterwege. Maar neem van uw recensent aan: als u in zo’n situatie belandt, veranderde u als zachtzinnig mens misschien ook wel in een moordenaar of – het boek staat niet vol met moordenaars – in een uiterst wraakzuchtig type.
Auteur
Esther Verhoef (1968) schreef sinds haar kinderjaren. Sinds 1989 schreef zij columns voor Flair. Voor zij begon aan haar carrière als misdaadauteur schreef zij zo’n vijftig informatieve boekjes over dieren en hun verzorging. Daarvan gingen er acht miljoen over de toonbank, ze werden in 80 landen op de markt gebracht. Met deze solide financiële basis stapte ze over op het schrijver van misdaadromans. Ze was onmiddellijk bijzonder succesrijk en werd veelvuldig beloond met onder meer de NS Publieksprijs, de Zilveren Vingerafdruk, de Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Haar eerste misdaadroman verscheen in 2006: Rendez-vous. Zij schreef ook samen met haar man onder de naam ‘Escober’.
In het voorwoord van deze verhalenbundel schrijft Verhoef dat ze zich voor het schrijven, herschrijven en corrigeren van een roman één tot twee jaar ‘onderdompelt’ in de sfeer van dat boek. Zelfs haar vakanties en vrije uren staan in het teken van dat werk. Als zo’n boek klaar is, valt er een ‘last’ van haar af. Het schrijven van een verhaal is dan een fijne afwisseling.
Ook voor verhalen verdiept ze zich in de belevingswereld van haar hoofdpersonen, maar, schrijft ze, ‘ik vergelijk een verhalenbundel niet met een huis waarin je moet wonen, maar met een rondreis waarin je uiteenlopende, interessante mooie plaatsen aandoet en in verschillende hotels woont.’
Ze neemt haar lezers in dit boek mee naar boeiende plaatsen vol boeiende mensen met vreemde en soms heel begrijpelijke gedachten.
De verhalen zijn gemiddeld tussen de 20 en 30 pagina’s lang, één ervan is een thrillernovelle van bij 100 pagina’s. Naar mijn idee niet het sterkste verhaal, ik heb van andere meer genoten.
Al met al een heerlijk, uitstekend geschreven, vlot leesbaar boek. Echt iets voor lezers die de tijd niet hebben of willen nemen voor dikke misdaadromans, maar die wel van thrillers houden. Die zijn hier aan het goede adres. Echt een boek voor de thuisvakantie.
Esther Verhoef – Labyrint. De verhalen. ISBN 978-90-2635-108-2. 396 pagina’s, €20,99. Amsterdam: Ambo | Anthos 2020.