‘Lange verhalen’ als miniatuur
Sterke vrouwen winnen altijd.
Als Maxim thuiskomt van zijn werk wordt hij liefdevol welkom geheten door Brigitte. Meelevend als ze is vraagt ze meteen naar het verloop van die dag: haar partner moest als kinderarts die middag toch een ‘slechtnieuwsgesprek’ houden? Jonah, vier jaar, uitbehandeld, terminaal… zo’n mededeling hakt erin. Maar hij had het er goed afgebracht, vertelt hij terwijl hij het etiket van een wijnfles keurt. Duidelijk en empathisch. Professor de Ruiter had hem gecomplimenteerd tijdens het evaluatiegesprek, en dat gebeurde zelden. Brigitte straalt, háár knappe Maxim! Hij kon als jonge arts al dat verdriet toch maar aan! Vier jaar die Jonah zei hij toch, o, ze dacht dat de jongen elf was… Dan zou ze zich wel vergissen. Ze is dolgelukkig met Maxim. Ze zou voorgoed met hem verder willen, een gezin stichten zelfs misschien.
Op een dag ziet ze Maxim ’s middags met een vrouw in het park wandelen. Als ze hem er ’s avonds naar vraagt, wordt hij kwaad, beweert bij hoog en bij laag de hele dag in het ziekenhuis bezig te zijn geweest. Zijzelf studeert psychotherapie, verdiept zich in haar vakliteratuur. Daarin wordt ze geconfronteerd met het verschijnsel van de pathologische leugenaar. Vreselijk lijkt het haar, om met zó iemand samen te leven. Maar doorlezend over deze kwaal gaat haar een licht op. Heeft haar altijd vertellende Maxim ook niet zulke trekjes? Zijn woede als ze hem betrapt op een fout, zoals toen, met de leeftijd van Jonah… Als Maxime onverwacht een week naar Londen moet voor een congres besluit ze op haar eentje naar het ziekenhuisgala te gaan, ze heeft zin in een mooi feest. Maar als ze bij de locatie aankomt ís er helemaal geen gala, en als ze naar het ziekenhuis van Maxim gaat en daar de kinderarts ontmoet ként deze helemaal geen Maxim de Graaf die een collega zou moeten zijn, evenmin heeft hij weet van een gala… Brigitte gaat overstuur naar huis.
Als Maxim haar belt dat hij zijn verblijf in Londen wat wil rekken, zegt ze hem koel dat hij wat haar betreft zo lang als hij wil kan wegblijven. Ze heeft nog genoeg te doen en te lezen.
Auteur
Nienke van Opstal (1961) woonde met haar echtgenoot de eerste vijf jaar van hun huwelijk in de Verenigde Staten. Zij werkt in het onderwijs. Het verblijf in de VS én het werk in het onderwijs brachten haar in contact met mensen uit alle geledingen van de maatschappij. Van Opstal schrijft korte verhalen en in deze bundel zijn de mooiste vrouwenverhalen gebundeld.
Het hierboven vertelde verhaal dat de titel ‘Vakliteratuur’ draagt, is één van de tweeëntwintig verhalen uit de bundel. Ze gaan allemaal over vrouwen in bijzondere situaties. Ze verkeren in zwaar weer, ze worden op de proef gesteld, bedrogen, worden verliefd, voelen zich schuldig, richten zich op en kijken weer in de toekomst. Het zijn stuk voor stuk sterke vrouwen, voor geen kleintje vervaard.
Het verhaal ‘Vakliteratuur’ zou ook verteld kunnen worden in een novelle, zelfs een roman. Van Opstal kiest voor de versie in miniatuur, het korte verhaal. Daarmee accentueert ze de kracht van de vrouwen uit haar verhalen.
Van Opstal schrijft knap, boeiend en buitengewoon helder. Haar miniaturen zijn precies groot genoeg. Ze heeft geen duizenden woorden nodig om haar levens te schetsen en te beroeren. Het penseel van de fijnschilder is haar genoeg. Haar kracht ligt in het kleine.
Een bijzonder boek over bijzondere vrouwen. De kennismaking zeker waard.
Nienke van Opstal – Dames in zwaar weer. ISBN 978-94-9224-140-5. 188 pagina’s, €21,95. Utrecht: Magonia 2021.