Alleen op de wereld
Nico ter Waarbeek wordt op een ochtend wakker om te ontdekken dat hij het enige levende wezen op aarde is.
Nico bemerkt op een ochtend dat hij alleen is op de wereld: geen andere mensen, geen dieren en ook geen elektriciteit. Dan is er ook een overstroming en woont hij op een eiland. Hij gaat een dagboek bijhouden. De inhoud van het boek bestaat uit beschrijvingen van wat hij dagelijks onderneemt. Het meest is hij op zoek naar voedsel. Tussendoor staan verhalen die spontaan in hem opborrelen.
Auteur
Daniel Dee (Zuid-Afrika 1975) is een Nederlandse dichter. Hij was stadsdichter van Rotterdam in 2013-2014. In 2019 is een gedicht van hem als bruggedicht aangebracht op de onderzijde van de Mathenesserbrug. Hij publiceerde vijf dichtbundels. Daarnaast verschenen nog een verhalenbundel en een novelle. De echo van mijn voetstappen is zijn debuutroman en het eerste deel van een Rotterdams tweeluik.
Het eerste hoofdstuk, dat dag vier beschrijft, is heel beklemmend. De hoofdpersoon is nog zoekende naar wat er nog is, maar dat is steeds minder. We kunnen goed met Nico meeleven. Wanhopig zoekt hij naar zijn vrouw en kinderen. Hij gaat op de fiets naar de kinderopvang en rijdt door een verlaten gebied. Er liggen fietsen en verlaten auto’s staan midden op straat. De eerste dagen zijn er nog water en gas, zodat hij koffie kan zetten. Later gaat hij de barbecue gebruiken om water te warmen en te koken. Zijn gedrag begint al gauw te verloederen. Zo plast hij ongegeneerd uit het raam. Hij vervuilt en wordt misselijk van zijn eigen lichaamsgeur. Noodgedwongen begint hij in te breken om voedsel te vinden. Hij gaat eerst naar de Jumbo, maar de rolluiken waren dicht. Dan begint hij in te breken bij zijn buren.
De verslagen van al deze inbraken zijn uiterst vermakelijk. Terwijl hij zijn rugzak vult met voedsel en drank kijkt hij goed rond en komt de ware persoonlijkheid van de bewoners op het spoor. Kees en Annabel, geitenwollensokkentypes, vallen flink door de mand: jullie kleding is van H&M en jullie laptops zijn van Apple en Netflix kijken slurpt stroom en al die vliegvakanties zijn ook niet goed voor het milieu en al dat plastic speelgoed….Hij kwam er ook achter dat het ene huis netter was dan het andere. Een slonzig huis had zijn voorkeur, dat voelde vertrouwd aan.
Op de zesde dag gebeurt er nog iets rampzaligs. Op straat is hij getuige van een overstroming. Het water kwam aanrollen. Alles nam het in zijn woeste stroom mee: auto’s, geknakte bomen, fietsen, glas. Ik rende voor mijn leven. Net op tijd bereikt hij veilig zijn woning. Gelukkig woont hij op een dijk. Het gevolg van de overstroming is dat hij nu op een eiland woont, afgesneden van de stad. De schrijver benadrukt hiermee zijn isolement.
Naast de logboekfragmenten staan verhalen. Hij begon verhalen te schrijven om zichzelf bezig te houden en om nare gedachten op afstand te houden. De verhalen hebben allemaal een jongeman als hoofdpersoon. Ze doen hun best in de eigen relatie, maar schieten toch tekort. De latere verhalen lijken over Nico zelf te gaan. Ze worden steeds korter. Het vraagt wel enige soepelheid van de lezer. De roman zelf is spannend: hoe eindigt deze absurde situatie? De lezer moet dan ineens overschakelen naar een ander verhaal en zich inleven in een ander leven. De meeste verhalen zijn wel meesterlijk geschreven. En nu maar wachten op deel twee en hopen dat de vragen beantwoord worden.
Daniël Dee – De echo van mijn voetstappen. ISBN 978-90-5452-393-2, 176 pagina’s, € 19,50. Groningen: Uitgeverij Passage 2021.