Lang weekeind waarin de angst regeert
Eilandlegende verknoeit reünie.
Het plan was prachtig, ontegenzeggelijk. Vijf vrienden die elkaar lange tijd niet gezien hebben besluiten een reünie te houden met een lang weekeind in een Airbnb. Kira neemt het op zich om een mooie locatie te vinden. En ze vindt een echte top-plek. Als de club op vrijdag door een vrij norse schipper naar het Schotse eiland wordt gebracht waar ze in een huisje bij de vuurtoren gaan overnachten, zijn ze allemaal onder de indruk.
Allemaal, dat zijn naast Kira: Jess, Moira, James en Lucas met zijn nieuwe vriendin Genevieve. Toch is het begin van het weekeinde niet helemáál idyllisch. Want niet alleen heeft Genevieve griezelverhalen verteld, ook Ben, de schipper die hen heeft overgevaren, komt met een verhaal. Hij waarschuwt het gezelschap dringend niet in het donker naar buiten te gaan want de kliffen zijn stijl en gevaarlijk. Bovendien wordt er in de buurt een ‘eilandlegende’ rondverteld, die zich afspeelt in 1900. Toen verdwenen er op raadselachtige wijze twee vuurtorenwachters. Er werd nooit meer een spoor van ze gevonden. Sinds die tijd heerst er spanning op het kleine eiland. Je bent er niet echt meer veilig, want zo’n legende ontstaat nooit voor niets.
De vrienden lachen zijn woorden weg. Ze hebben wel wat beters te doen dan op kliffen lopen. ‘We gaan ons eens flink bezatten,’ voegt Lucas daar aan toe. Het wordt een geweldig weekeind, zeker weten. Maar als ze zich ’s nachts, terwijl aan de hemel de groene Noorderlicht-elfen dansen, toch gezamenlijk even naar buiten wagen, begint de ellende al. Ze vertrekken met zes en komen met vijf weer binnen. James is plotseling verdwenen. De vrienden ondernemen een zoektocht, maar ze vinden hem niet. Ze besluiten de volgende morgen, als het licht is, verder te zoeken. Maar dan zit James gewoon aan de ontbijttafel. Maar het is niet de opgewekte James die ze allemaal kennen. Deze James is doodsbang, maar ondanks hun aandringen weigert hij te vertellen wat hem die nacht is overkomen. Hij wil er geen woord over kwijt. Waarom in hemelsnaam niet? Eén ding lijkt zeker, de legende heeft hem te pakken. En uit het feit dat hij zwijgt, kunnen zijn vrienden alleen maar opmaken: er is iets gruwelijks aan de hand en ook hen staan gevaren te wachten.
Auteur
Fran Dorricott (1992) is boekverkoper bij Waterstones en auteur. Ze woont in Derbyshire. Ze studeerde Creative Writing aan de University of East Anglia en schreef al meerdere misdaad- en fantasyboeken. De laatste onder het pseudoniem Francesca May. Dit nieuwe boek betitelt zij zelf als gothic, een genre dat zij nog niet eerder beoefende. De sfeer van Schotland heeft haar, in het voorbereidende werk voor deze thriller, zozeer gegrepen, dat zij meteen begonnen is aan een volgende gothic-suspense-roman die zich daar ook afspeelt.
In dat tweede boek krijgen drie kamperende vrienden te maken met een verdwijningsgeschiedenis van twintig jaar eerder, een vergelijkbaar thema dus. Dorricott schreef De Vuurtoren tijdens de Covid-lockdown waarin de winkel van haar werkgever Waterstones in Derby de deuren moest sluiten.
Dit is een ontspannende en tegelijkertijd griezelige thriller, echt iets voor de vakantie. Alleen fantasierijke vakantiegangers die in een historisch pand logeren in een piepklein dorp zou ik dit boek afraden. Het zou hun nachtrust niet ten goede komen. Want het zal je maar overkomen, wat deze vrienden meemaken.
Ik ben benieuwd naar Dorricott’s tweede. Lekker eng, met een dosis plezier.
Fran Dorricott – De vuurtoren (The Lighthouse) uit het Engels vertaald door Erica Disco), ISBN 978-94-027-0955-3, 317 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: HarperCollins 2022.