Gezin in de greep van een gestoorde vader
Kindermishandeling via religie.
Op zondag 13 oktober 2019 verlaat Israel van Dorsten de boerderij waar hij – met zijn broers en zusjes – negen jaar heeft vastgezeten. Hij heeft zijn vertrek goed voorbereid en via internet allerlei informatie ingewonnen over welzijns- en hulpverleningsinstanties. Ook heeft hij via de computer kennisgemaakt met de buitenwereld die hem jarenlang volkomen vreemd was. Hij heeft korte, voorzichtige nachtwandelingen gemaakt, het erf af, strikt verboden terrein, stiekem, zonder dat vader thuis het zou merken. En nu is hij er klaar voor. Hij kan, mag, wil en móet ontsnappen. En dan is het zover. Hij loopt naar het dorp Ruinerwold, hij heeft besloten dáár de politie te bellen. Hij gaat een café binnen. Een oord vol verderf volgens vader. Van daaruit zet hij de stap naar zijn bevrijding.
De rest van het verhaal is bekend bij iedereen die kranten en tv-nieuws volgt. Het woord ‘Ruinerwold’ is voor velen niet alleen meer de naam van een dorp in Drenthe, maar vooral een woord dat staat voor een boerderij waar een vader het bestond zijn kinderen vele jaren lang opgesloten te houden. Vader was ervan overtuigd dat hij een afgezant was van God, zijn kinderen werden geheel in deze godsdienstwaanzin meegevoerd. Het ene na het andere kind werd beschouwd als vertolker van woorden van geesten, zij spraken de woorden van reeds lang overleden personen, veelal ontsproten aan vaders fantasie.
Het verhaal van ‘de boerderij van Ruinerwold’ trok zoveel belangstelling, dat er ook een documentaire-reeks werd gemaakt, De kinderen van Ruinerwold. Daarin kwamen de levens van de broers en zusjes van de schrijver van dit boek ook uitgebreid naar voren: hoe sta je op, hoe kom je geestelijk weer overeind na jarenlang geestelijk zó zwaar mishandeld te zijn.
Auteur
Israel van Dorsten (1994) is de vierde van de negen kinderen uit het gezin. De oudste drie werden door vader wegens hun ‘slechte invloed’ uit huis gezet. Zij hadden een deel van hun leven via een normale school kwade ideeën opgedaan, mochten de jongere kinderen niet daarmee besmetten en moesten weg. Daarna werden het vijfde kind en na deze jongen Israel als vierde, slachtoffer van vaders waanzin en moesten als medium voor hem werken. Ging dat niet naar vaders zin dan waren zijn straffen gruwelijk en hardhandig.
Nadat Israel was gevlucht werd hij opgevangen in Friesland in een gezin van hulpverleners. Zij hielpen hem een plek in de wereld te vinden als normaal mens: iemand die durfde te gaan wandelen, andere mensen ontmoeten, vriendschappen op te bouwen. Israel studeerde een jaar Film- en Audiowetenschappen in Amsterdam, nu studeert hij sociologie aan de Universiteit van Utrecht.
Israel van Dorsten schrijft zijn eigen verhaal, niet het verhaal van zijn broers en zusjes die elk anders, maar even hardvochtig, door vader werden bejegend. Het is in uitgebreide vorm het verhaal dat ieder kent die deze zaak vanuit het nieuws gevolgd heeft of de documentaire gezien heeft.
Wat mij betreft had het bij de documentaire kunnen blijven. Ik vind dit te veel van het goede. Mensen die echt gegrepen zijn door de zaak Ruinerwold zullen hiervan misschien genieten, voor mij hoeft het niet. Het is, om in de sfeer van de boerderij en de bewoners te blijven, een regelrecht gebed zonder end.
Israel van Dorsten tracht via dit boek, in samenwerking met de stichting Het Verdwenen Zelf, aandacht te vragen voor de slachtoffers van geestelijk geweld, jaarlijks 700.000 personen volgens de stichting. Psychisch geweld kan levenslang doorwerken. Levert dit boek een bijdrage tot begrip daarvoor, dan is Israel in zijn streven geslaagd.
Israel van Dorsten – Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold. ISBN 978-94-9330-423-9, 296 pagina’s, €24,99. Amsterdam: Uitgeverij Pluim 2022.