Als je droombaan een nachtmerrie wordt
Geef mij die baan of ik schiet!
Alain Delambre was ooit een succesvol human-resourcemanager. Maar als het bedrijf waar hij werkt wordt overgenomen door Belgen wordt hij met een aantal andere collega’s op straat gezet. Aan zijn deskundigheid behoeft geen mens te twijfelen, maar Alain heeft één grote handicap die elk jaar zwaarder gaat drukken: hij is 57 jaar. Voor een werkloze betekent dat: kansloos.
Zijn sollicitaties lopen allemaal stuk op zijn leeftijd. Tenslotte neemt hij, om toch íets omhanden te hebben en een habbekrats bij te verdienen, her en der seizoenbaantjes aan. Zo is hij bijvoorbeeld krattensjouwer bij een farmaceutisch bedrijf. Zijn meerdere Mehmet Pehlivan is een Turk, die ervan geniet dat hij de baas kan spelen. Als Alain zich bukt om een etiket te lezen geeft Mehmet hem een schop onder zijn kont. Alain keert zich om en geeft de man in blinde drift een kopstoot waardoor diens neus verbrijzelt. Einde baan.
Thuis ligt er echter een brief van een consulting bureau waarbij hij gesolliciteerd had op een baan als HR-assistent bij een vooraanstaand industrieel bedrijf. Hij zal worden opgeroepen voor een beroepstest. Vanaf dat moment wordt Alains leven beheerst door één allesomvattende wens: hij moet en zal die baan hebben, koste wat het kost. Zijn partner Nicole en zijn twee volwassen dochters trachten hem te temperen, maar alleen al het feit dat hij wordt opgeroepen brengt Alain in de zevende hemel. Hij neemt zich voor er achter te komen om welk bedrijf het gaat en vervolgens alle ins and outs van de bedrijfsvoering te doorgronden.
Intussen krijgt de lezer een inkijkje in de plannen die het bureau smeedt met het grote concern. Ze willen veel vliegen in één klap slaan. Want men heeft weliswaar de genoemde HR-assistent nodig, maar wil daarnaast een aantal eigen chefs beoordelen op moed, stressbestendigheid, leidinggevende kwaliteiten, betrouwbaarheid en trouw aan het eigen bedrijf. Het rekruteringsbureau komt met een duivels plan. En aangezien Alain en zijn medekandidaten allemaal graag die baan willen hebben zal niets ze ervan kunnen weerhouden het spel mee te spelen. Ook niet als er doden vallen? De praktijk zal het leren.
Auteur
Pierre Lemaître (1956) was docent literatuur en communicatie toen hij besloot om zelf te gaan schrijven. Hij bedacht zijn ‘eigen’ inspecteur Camille Verhoeven, een opzienbarende man. Rond deze inspecteur schreef hij sinds 2013 vier succesvolle thrillers. Daarbuiten verschenen er nog drie andere psychologische romans.
Meespelen
Alain Delambre is wanhopig. Hij zet tal van middelen in om aan gegevens te komen waarmee hij een stap kan voorlopen op de concurrerende sollicitanten. Als hij via een hacker inzage krijgt in de correspondentie over de plannen van het rekruteringsbureau besluit hij de duivel voor te zijn. Het plan is een gijzeling te simuleren waarin de sollicitanten een rol moeten spelen. Hij neemt zich voor om mee te spelen. Maar legt hij zichzelf daarbij grenzen op of laat hij alle fatsoensnormen varen en brengt hij zichzelf in een vrije val in de hoop op een zachte landing in de gedaante van een baan?
Bij de strot
Naarmate het verhaal vordert grijpt de auteur zijn lezers steviger bij de strot. Hij heeft een fascinerend verhaal bedacht, dat meeslepend opgeschreven en voert de spanning steeds verder op …
Daar is helemaal niets mis mee. Maar toch had uw recensent een tikkeltje heimwee naar die aardige, altijd tekenende, 154 cm kleine inspecteur Camille Verhoeven. Dat kan je zo hebben. Die man had mijn hart gestolen. Vandaar: alstublieft Pierre Lemaître?
Pierre Lemaître – Vrije val. Vertaald uit het Frans (Cadres noirs) – eerder verschenen als Rollenspel – door Jan Steemers. ISBN 978-94-0160-735-3, 383 pagina’s, €19,99. Amsterdam: Xander Uitgevers 2017.