Liefde gaat door de maag
Hoe iemand, die slechts vindt dat een mens toch moet eten, via ontmoetingen met foodies echt geïnteresseerd raakt in voedsel en daarbij niet alleen de ware liefde vindt, maar ook nog wat kilo’s afvalt.
De dikke man, 10 jaar na zijn zus geboren, is de zoon van Poolse ouders die een jaar na de stichting van Israël naar dat land emigreerden. Het gezin woonde in een klein appartement met een piepklein keukentje waar zijn moeder de gerechten kookte die hem tot een beer van een vent maakten. De soep was dik en erg vet omdat ik moest groeien, en we veegden het bord schoon met veel brood, gewoon bruin of roggebrood, wat er maar voorhanden was.
Als docent Geschiedenis geniet hij van het lesgeven, van het snuffelen in tweedehandsboekwinkels, van vrouwen en van eten om zijn honger te stillen. Zijn eerste vriendinnetje dat door zijn moeder wordt uitgenodigd, krijgt aan tafel de schrik van haar leven als ze merkt dat er ruimhartig met de koosjere spijswetten wordt omgesprongen. Mili, de tweede die voor het sjabbatmaal wordt uitgenodigd heeft een glutenallergie, wat ook niet bijdraagt aan een gezellig samenzijn.
Echt verliefd wordt hij op Dana, psychologe. Als blijkt dat ze zwanger is, trouwen ze, tegenpolen als ze zijn. De geboorte van de tweeling, meisjes, kan het huwelijk niet redden: Dana is een gezondheidsfreak en híj houdt nog steeds van junkfood. Wanneer Dana een aanbieding krijgt om een half jaar in Londen les te gaan geven vertrekt zij met de meisjes.
Auteur
Aliza Galkin-Smith is, behalve romanschrijfster ook beeldhouwer, schilder en creatief therapeut met een grote passie voor haar tuin en keuken. Ze woont en werkt in Israël. Dit is haar zesde boek.
Bij een broodjeszaak bij hem om de hoek komt hij in contact met Aviram, een oud-leerling, die daar de scepter zwaait en steeds nieuwe recepten verzint. Mede door hem gaat hij blogs schrijven over eten en geschiedenis. Diverse vrouwen spelen een rol in zijn leven. Wie hem echt raakt is Tania, de vervangster van zijn huisarts. Zij vindt vooral gevarieerd eten belangrijk.
Hij neemt Tania zelfs mee naar Wales om met Dana, haar nieuwe echtgenoot en de kinderen kerst door te brengen. De tweeling wordt een paar dagen onder de hoede van de dikke man en Tania gelaten. Wanneer blijkt dat de meisjes veel zoetigheid hebben genuttigd, wordt Dana razend en bijt Tania toe dat ze nooit meer in de nabijheid van haar dochters mag komen. Omdat hij niet voor haar opkomt, verlaat de verbolgen Tania hem.
Op aanraden van Aviram volgt hij kookcursussen waar hij zeer van geniet. Het contact met Tania wordt weer hersteld. En ik begreep dat ik gewoon een man was met normale basisbehoeften, die dankzij het eten en de vrouwen in zijn leven zijn geluk had gevonden.
In dit boek vertelt de dikke man niet alleen zijn eigen verhaal, maar komen veel foodies aan het woord die uitleggen waarom hun manier van eten beter is dan die van een ander. Een en ander wordt gelardeerd met diverse recepten. Erover heen wordt een sausje romantiek gegoten. Het is dan ook opgedragen aan ‘de liefhebbers van eten en leven, zowel dikke als magere.’
Een aardig boek voor wie op een eenvoudige manier wil lezen over hoe mensen tegen eten aankijken. Wat wel bevreemdt is de titel. Het is geen monoloog, maar een werk dat is geschreven in de ik-vorm.
Alize Galkin-Smith – Monoloog van een dikke man. Vertaald uit het Hebreeuws door Tsafrira Levy. ISBN 978-94-6365-075-5, 407 pagina’s €22,50. Leeuwarden: Uitgeverij Elikser 2018.