Weerzinwekkend web
Tot mijn achttiende kende ik alleen nazi’s. Sinds een paar jaar ben ik opnieuw geboren en leid nu een leven waarop ik trots kan zijn en waar ik jaren lang voor heb gevochten.
De auteur zegt over zichzelf: ‘Ik was weggezonken in een moeras. Ik was een nazimeisje. Onschuldig schuldig, op de verkeerde plek geboren, erin geschoven, erin geperst, maar toch: een nazi’.
Foute ouders, vooral een heel erg foute vader die geen liefde kon geven, maar alleen eisen stelde. Heldrun, of liever Heidi zoals ze genoemd wil worden, en haar zussen kregen een genadeloze opvoeding.
Met name in de kampen waarheen ze werd gestuurd ging het er radicaal aan toe. Het waren geheime zomerkampen georganiseerd door de Bund Heimattreue Jugend (BHJ) waar de geest van de vroegere Hitlerjugend krachtig aanwezig leek. Kinderen werden geducht geïndoctrineerd met de Blut-und-Boden-ideologie, de rassenleer, de antisemitische leerstellingen en uiteraard ontkenning van de Holocaust.
Voor persoonlijke ruimte voor individuen of persoonlijke voorkeuren was weinig ruimte. Alleen inzet voor het gemeenschappelijk ideaal werd gewaardeerd. De details over lichamelijke uitputting en vernederingen die kinderen in de zomerkampen dienden te ondergaan zijn ronduit huiveringwekkend.
Thuis werd de indoctrinatie voortgezet. Boeken over concentratiekampen met gaskamers, het Dagboek van Anne Frank, dat was allemaal fantasie. Allemaal fake news.
Heidi’s schoolprestaties leden onder haar opvoeding. Maar slechte cijfers leken haar en haar ouders niet te deren. Bovendien, zou ze later aan de weet komen, wie maatschappelijk niet slaagde zou des te fanatieker heil zoeken bij een beweging die als een gulzig beest met zuigende tentakels teleurgestelde leden des te fanatieker aan zich zou weten te binden.
Heidi werd helemaal ingekapseld door ultrarechtse organisaties. Ze wist niet beter dan dat het nazisme het enige waard was om voor te leven. In deze wereld leven haar familie, haar vrienden, haar medestanders, haar leiders en ook iemand voor wie ze bijzondere genegenheid opvat: Felix. Met hem samen zal ze na vele niet ongevaarlijke voetangels en klemmen, na een maandenlange gevangenisstraf van Felix, uiteindelijk breken met ultra-rechts.
Auteur
Heidi Benneckenstein, geboren Redeker (1992), voelde zich verplicht haar duistere verleden op te schrijven. Zeker ook als ondersteuning bij de organisatie, die zij en haar man Felix hebben opgericht om spijtoptanten die los willen komen van de zuigende fascistische tentakels daarbij te helpen.
Aan het slot van dit boek betreurt de auteur dat Europa genoeg lijkt te hebben van 70 jaar vrede en meeloopt met rattenvangers als Brexit, de Duitse partij AFD, Trump, Erdogan, Poetin en andere propagandisten van het nationalisme.
Ze schrijft tenslotte: ‘Ik weet nu wat geluk is. Nooit meer zal ik voor mijn falen andere mensen de schuld in de schoenen schuiven. Nooit meer anderen hun geluk misgunnen en denken dat het eigenlijk mij toekwam. Ik heb me losgemaakt van rancune en haat jegens mensen die anders zijn dan ik. Ik ben dankbaar voor mijn leven en de kansen die ik kreeg. Felix en ik zijn in 2014 getrouwd. Drie jaar later werd ons eerste kind geboren. We zijn een gelukkig gezinnetje.
Een belangrijk boek in barre tijden.
Heidi Benneckenstein – Een Duits meisje. Vertaald uit het Duits (Ein deutsches Mädchen) door Marcel Misset. ISBN 978-90-295-2575-6, 224 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: De Arbeiderspers 2018.