Opvangvader omgekomen bij aanslag Tadzjikistan
Zelf wilden ze nooit kinderen. Toch zetten Kim en René de deuren van hun woonboot Hendrik Jan aan de Amstel wagenwijd open voor de kwetsbare groep die bij hun eigen vader en moeder even geen thuis had. Het werden vijftien pleegkinderen in elf jaar tijd.
Het begon met Joost, een ventje van vier uit een probleemgezin, dat op hun pad kwam toen de werkloze René op zoek was naar een baan. Zou hij iets voelen voor een klus als receptionist bij Jeugdzorg? Enthousiast dook hij in de dossiers en voelde wel iets voor de weekendopvang van kinderen. Die vorm van pleegouderschap zagen Kim en ik wel zitten… Maar voordat ze het wisten, boden ze op hun woonboot crisisopvang aan pubers.
En daar golden, op die slechts van slechts 80 m2, ook gewoon regels. Ook voor Abbas die de conciërge van school ernstig mishandelde, de dakloze Richard en het eerste meisje dat ze hebben opgevangen: Laila uit Afghanistan, die door haar moeder en haar twee zusjes stelselmatig werd geslagen.
Kim en René deden hun uiterste de kinderen een thuisgevoel te geven, al was het maar voor even. Want in die korte tijd konden ze hen niet opvoeden, realiseerde het stel zich al snel. Dus werden er aan de eettafel goede gesprekken gevoerd, onder het genot van versgebakken hamburgers of desgewenst een halalmaaltijd. Ook vertrouwden ze de kinderen hun sleutels toe.
Hansje maakte er misbruik van: het meisje stal alles wat los en vast zit. Toch zijn de pleegouders in ze blijven geloven. René: Ik denk dat ze in de periode dat ze bij ons zitten zich niet zozeer aan ons hebben gehecht, maar vooral aan de sfeer, de setting, onze manier van leven. Wellicht is dat geen opvoeding, maar we geven ze in ieder geval mee hoe het er in een thuissituatie ook uit kan zien.
Auteurs
Kim Postma en René Wokke werkten ten tijde van de zorg voor de kinderen alle twee fulltime. Na een voorzichtige keuze voor de weekendpleegzorg schakelden ze ruim tien jaar geleden over op crisisopvang voor pubers. Het viel niet altijd mee, maar het is ze alles waard geweest.
De pleegkinderen op hun beurt hebben de hulp van het bevlogen Amsterdamse stel gewaardeerd. Zo zegt Eric-Jan, die een overval pleegde: Ik vond het wel relaxt bij Kim en René. Toen hij bij de kennismaking een grapje maakte over niet naar beneden schieten want anders zou de boot gaan lekken, moest ik volgens mij als enige lachen.’
Ook Sabrina heeft zichzelf leren kennen door het tijdelijke verblijf op de woonboot. Ik heb veel mooie herinneringen. Samen eten. Over school praten. Wat heb je gedaan vandaag? Gewone dingen. Ik was vrij om te zeggen wat ik wilde. Een verademing. De meeste pleegkinderen hebben onderling nog contact met elkaar via Facebook of Twitter. Maar sommigen komen nog steeds spontaan langs op de boot.
In mei 2017 besloten Postma en Wokke voorlopig te stoppen met de leuke, maar ook zware pleegzorg. Desalniettemin wilden ze hun ervaringen met de kinderen vastleggen. Terwijl zij weer samen aan het reizen waren in 2018 werd de laatste hand aan dit prachtige document gelegd. Op 29 juli vorig jaar kwam René tijdens een aanslag in Tadzjikistan om het leven.
Het was Joost die sprak tijdens de herdenkingsdienst: Hij was geen pleegvader, hij was een echte vader voor elk pleegkind! Dank je wel.
Kim Postma en René Wokke – Laat maar komen! Crisisopvang van pleegpubers. ISBN 978-94-6319-14-0, 143 pagina’s, € 15,00. Schiedam: Uitgeverij Scriptum 2018.