Ruim honderd keer: Hè lekker!
Chocola na de Borstenbus.
Er zijn van die dagen die stampend vol zitten. Ieder uur is gevuld met nozele en onnozele zaken, elke minuut met ach, wee en plezier tussendoor. ’s Avonds kun je geen pap meer zeggen. Je kunt geen televisie kijken en geen cursus-stof volgen. Je kunt alleen maar hangen. Voor die momenten hebt u hiermee het enige juiste boek in handen. Want ‘Requiem’ klinkt wellicht een tikje treurig, dit boek is verre van dat. De lezer wordt getrakteerd op ruim honderd verhaaltjes over zeer uiteenlopende onderwerpen, beginnend met een niezende en hoestende verwarmingsmonteur die de ketel komt repareren en tegelijkertijd het huis vol bacteriën proest tot aan ‘Snik’ waarin de auteur kond doet van het merkwaardige feit dat zij met het stijgen der jaren steeds vaker om alles moet huilen: Bach, baby’s en ga zo maar door: zij houdt de ogen niet langer meer droog. Herkent u dat? Het schijnen de hormonen te zijn, bij mannen zowel als bij vrouwen. En al heeft de schrijfster deze verhaaltjes allemaal ooit voor het blad Margriet geschreven, daarmee is dit nog niet een specifiek vrouwenboek.
Ach natuurlijk. In één van de verhalen trakteert een vrouw zich op een heel dikke, heel lekkere, heel ongezonde reep chocolade en legt aan een andere vrouw uit waarom ze dat doet: ze komt net uit de Borstenbus en dan mag dat. Uit louter opluchting snap je. Mannen gaan niet naar de borstenbus maar krijgen als ze wat ouder worden wel controle van de prostaat, evenmin een pretje en ook een stevig stuk chocolade als beloning na afloop waard. Om nog even in de medische hoek te blijven: in een aantal stukjes wordt het ‘zorgminutensysteem’ op vileine wijze te kakken gezet: steunkousen aantrekken mag, als je toch bij die cliënt bent de gordijnen even opentrekken niet, want daarvoor moeten extra minuten gerekend worden.
Denk niet dat het almaar serieus blijft. Integendeel, lezend in dit boekje glimlach je bijna permanent van oor tot oor, want over het nu over wildbreisters, wildzaaiers, strakke spijkerbroeken in een giga-kont, honden, Rieu, huizenverkoop of bijen gaat, de auteur heeft een aangeboren lach-pen en draagt haar eigen pret aan u over.
Auteur
Marjan van den Berg (1955) is jarenlang lerares Nederlands geweest op het vmbo en schreef daarover columns in het vrouwenblad Margriet. Voor hetzelfde blad schrijft ze al 25 jaar over de avonturen van Sanne, inmiddels in vijftien boeken gebundeld. Naast haar columns schrijft ze romans. Voor dit boek koos ze ruim honderd columns.
Vreemd eigenlijk. Officieel zijn ‘columns’ actueel en opiniërend. Toch worden tegenwoordig alle kolom-vullende stukjes ‘columns’ genoemd. Dat zijn het niet. Het zijn ‘stukjes’, ‘verhaaltjes’, of – zoals grootmeester Carmiggelt ze noemde – ‘cursiefjes’, zíjn stukjes werden dan ook in cursiefletters gedrukt. Laten we het erop houden dat Van den Berg ‘verhaaltjes’ schrijft. En af en toe, als ze daarin de maatschappij een spiegel voorhoudt, kunnen het columns heten.
Hoe het ook zij. De lezer van deze verhaaltjes krijgt een weldadig gevoel van ‘hè-lekker’, even uit de wereld weg, even lekker lui zitten lezen, er wordt even geen oordeel van mij gevraagd. Marjan zorgt dat haar lezer ‘bijkomt’ van de drukte van de dag, van de hectiek van het grote leven.
Als u voor het slapen een stukje leest slaapt u met een glimlach in. Wie glimlachend inslaapt droomt ook mooi en wordt met een glimlach weer wakker.
Wat kan een mens zich meer wensen?
Marjan van den Berg – Requiem voor een Pietje. ISBN 978-90-827649-3-2. 216 pagina’s, €17,45. Oudendijk: Uitgeverij Iskander 2018.