Vrouwen-voor-vrede verschrikken militairen-anti-wapens
Bloemen tegen bezemstelen.
Lotte Stigter is zwaar onder de indruk van de massale demonstratie op het Museumplein in Amsterdam, waar in 1981 400.000 mensen protesteren tegen de plaatsing van kruisraketten. Ze vindt dat ze meer moet doen dan eenmalig haar stem laten horen. Daarom besluit ze deel te nemen aan een vrouwenvredeskamp op de Veluwe. Het kampement zal worden opgezet bij een voormalige Duitse bunker, waar nu Nederlandse militairen huizen. De vrouwengroep zal de heren duidelijk maken dat ze deelnemen aan een verderfelijk systeem. Ze bevestigen bloemen aan het hek van het verblijf van de militairen.
Abel Brand is één van die militairen. Hij is opgeroepen voor dienst, maar keert zich tegen elke vorm van gewapend verzet. Als hij zijn meerderen daarvan in kennis stelt moet hij zijn wapen inleveren. Hij wordt overgeplaatst naar een ‘dienstige afvoerput’ op de Veluwe. Brand zal daar, tezamen met andere wapenweigeraars en onnozelen, dienst moeten doen als menselijke papierversnipperaars. Zo zijn ze nog ergens goed voor. De soldaten van de avondwacht hanteren, bij gebrek aan een wapen, bezemstelen. Zo lijkt het nog wat.
Deze beide groepen: de vrouwen voor vrede en de mannen tegen wapens zitten daar op de zandgronden op elkaar lip. De vrouwen maken met luide stem hun protest kenbaar, de gemankeerde militairen voelen zich voor schut gezet. Alleen Brand wenst in discussie te gaan.
Auteur
Cees van den Hof debuteerde in 2013 met de historische roman De Triptiek. Daarna schreef hij nog enkele romans en een verhalenbundel, die alle min of meer historisch van karakter zijn. Dit is zijn zesde boek.
Binnen de vrouwengroep ontstaat wrijving, ze zijn lang niet allemaal even fanatiek en raken het onderling niet eens over het nut van onzichtbaar protesteren. Want er hangt weliswaar een laken buiten het kamp met de tekst Wij zijn geen passieve toeschouwers, gedoemd tot gehoorzaamheid zonder verzet! maar als geen mens die tekst komt lezen is zulk verzet weinig zinvol. Als Lotte tijdens een toevallige ontmoeting van Abel Brand hoort dat de hele club militairen bestaat uit ‘mislukkelingen van het leger’, slaat bij haar de twijfel toe. Wat doet ze hier dan nog langer?
Dit zou een aardig boek kunnen zijn met een intrigerend gegeven als de auteur niet zo verschrikkelijk gemaniëreerd schreef. Op elke pagina komt de lezer taalgrapjes en –kunstjes tegen die geestig bedoeld zijn, maar al vrij snel beginnen te irriteren. Eén keer leuk is leuk, een overdosis leuk wordt al spoedig – excusez le mot – strontvervelend.
De flaptekst noemt de gehanteerde taal ‘fijnzinnig en humoristisch’. Maar de stotterende schrijfstijl stoort zo zeer dat doorlezen echt een karwei wordt. Gemiste kans.
Cees van den Hof – Stafkaart van een niemandsland. ISBN 978-94-6365-122-6. 210 pagina’s, €17,95. Leeuwarden: Uitgeverij Elikser 2019.