Alleen op de wereld
Kind wordt achtergelaten in onbewoond gebied. Ze vecht voor haar bestaan.
Op de ochtend van 30 oktober 1969 lag het dode lichaam van Chase Andrews in het drasland. Klaar om voorgoed te worden opgenomen in de zompige vergetelheid. Maar die ochtend fietsten twee jongens uit het dorp naar de oude brandweertoren. Ze zagen het spijkerjack toen ze de toren tot de derde krans hadden beklommen. De twee waarschuwden de politie.
Jaren eerder, in 1952 hoorde de zesjarige Kya de hordeur dichtslaan. Wie liep er uit de hut naar buiten? Toen Kya naar de veranda rende zag ze haar moeder die in een lange bruine rok op schoenen van imitatiekrokodillenleer met hoge hakken het zandpad afliep. Haar enige uitgaansschoenen. Kya wilde haar roepen, maar wist dat ze pa niet wakker mocht maken, dus liep ze alleen het stoepje bij de deur op. Haar moeder had alleen haar blauwe koffertje bij zich. Ze nam nooit een koffertje mee. Kya stak haar arm op en zwaaide met haar witte handpalm. Haar moeder keerde zich niet om en verdween in de verte. Ze zou nooit terugkomen.
Kya was de jongste van vijf. Met Jodie, die zeven jaar ouder was, had ze de sterkste band.
Pa was oorlogsinvalide. In de Tweede Wereldoorlog werd hij in zijn been getroffen. Bij iedere stap zwaaide hij met dat been. Ze moesten leven van een karig oorlogspensioentje. Vader, vriend van de fles, had een kwade, gewelddadige dronk waardoor het leven in het eenzame hutje tussen de moerassen zwaar was. Meestal kreeg hun moeder de hardhandigheid van haar echtgenoot te verduren.
Toen moeder weg was duurde het niet lang of de andere kinderen verlieten, de één na de ander, het huis met onbekende bestemming. Kya woonde nog een tijd met haar vader, maar uiteindelijk vertrok ook hij met de noorderzon. Ze moest zichzelf zien te redden.
Een maatschappelijk werkster slaagde erin Kya precies één dag op school te houden. Daarna wist het moerasmeisje, zoals ze werd genoemd, uit de handen van iedereen te blijven die iets van haar wilde dat ze niet op prijs stelde.
De uitzonderingen waren twee mannen: Tate die haar leerde lezen en schrijven en Chase die met haar de liefde bedreef.
In 1969 werd ze verdacht van moord op Chase Andrews. Ze stond er helemaal alleen voor.
Auteur
Delia Owens is zoöloog. Tijdens haar jeugd bracht ze vakanties door in Carolina waar het verhaal zich afspeelt. Het is een liefdesverhaal en een rechtszaaldrama. Daarbij gaat het vooral over zelfredzaamheid, overleving en hoe isolatie het menselijk gedrag beïnvloedt. Onze soort is nu eenmaal een sociaal zoogdier. We hebben sterke genetische aanleg om tot een groep hecht verbonden familie en vrienden te behoren.
In deze roman laat de schrijfster op overtuigende wijze zien hoe het moerasmeisje zich ontwikkelt tot volwassen vrouw terwijl ze griezelig balanceert langs de afgrond van fatale eenzaamheid. Tot ze wordt opgepakt en zich moet verantwoorden voor de rechtbank.
Een adembenemend boek dat de lezer van spanning naar de strot kan doen grijpen.
Delia Owens – Het moerasmeisje. Vertaald uit het Engels (Where the Crawdads Sing) door Mariëtte van Gelder. ISBN 978-90-443-5406-5, 384 pagina’s, € 21,99. Amsterdam: The House of Books 2018.