Afstandsmoeder
De zoektocht naar haar biologische moeder heeft voor een wanhopige vrouw onverwachte gevolgen.
Wanneer Annabel Léon tijdens hun afwezigheid de planten van haar ouders verzorgt vindt ze bij toeval een opgerold pak brieven uit Engeland. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en leest de ongebruikelijke post. Het zijn brieven met aangehechte fotootjes van jonge vrouwen die solliciteren als au-pair bij haar ouders. Ze zijn meer dan dertig jaar geleden verstuurd. Bij nadere bestudering kan Annabel maar tot één conclusie komen. Ze is geadopteerd. In de brieven gaat het namelijk om hoogzwangere jonge vrouwen die een oplossing zoeken voor hun kennelijk ongewenste zwangerschap en bij haar ouders mogelijk zeer welkom zijn. Annabel is vol ongeloof dat haar vader en moeder dit meer dan drieëndertig jaar voor haar verborgen hebben gehouden.
Ze confronteert haar ouders met de ontdekking. Deze zijn geheel uit het veld geslagen als ze merken dat hun zorgvuldig bewaarde geheim ontdekt is. Vooral haar moeder is doodsbang dat dochter Annabel haar zal verlaten. Ze heeft als Jodin vrijwel al haar familieleden in de oorlog verloren en lijdt aan enorme verlatingsangst. Annabel kiest echter voorlopig voor zichzelf.
Er zijn vier brieven van vier vrouwen uit Schotland van wie er eentje mogelijk haar biologische moeder is. De gegevens zijn summier. Een foto, een plaats en een naam. Meer heeft ze niet, maar het is genoeg voor Annabel om zelf op onderzoek uit te gaan.
Ze neemt verlof van de school waar ze werkt, zorgt voor een vervanger en stapt, goed uitgerust met haar Koga fiets en prima kampeerspullen in IJmuiden op de ferry naar Newcastle. Vandaar gaat het richting Schotland. Ze heeft vier adressen in de hoop haar Schotse moeder te vinden.
Ook al is Annabel een stevige meid die niet opziet tegen wat ongemak, de fietstocht valt haar zwaar. Het is diep in de herfst en dan biedt Schotland meestal niet het beste weer voor een fietsvakantie.
Wanneer ze bijna haar eerste bestemming heeft bereikt kan ze niet verder van de regen en de kou. Bij een pub vlak bij een Loch gaat ze binnen in de hoop op een goede maaltijd en onderdak. Annabel is kletsnat en totaal verkild. Ze treft er behalve de eigenaar en zijn vrouw, die in een rolstoel zit, drie ruige kerels aan die kennelijk iets te vieren hebben.
Annabel wordt terughoudend ontvangen. Voedzame warme maaltijden zijn niet te krijgen, wel warme toast en soep. Van een slaapplaats is echter geen sprake. Annabel mag haar tentje opzetten. Het zal er nog lang heugen.
Auteur
Tsafrira Levy (1951), geboren en opgegroeid in een Israëlische kibboets, werkte in Groningen als psychotherapeute in de verslavingszorg. Vanaf 1997 publiceert ze in haar tweede taal Nederlands proza en poëzie en verzorgt ze vertalingen uit het Hebreeuws. In 2018 verscheen haar roman De laatste opera in Beth Varda.
Deze nieuwste roman gaat over de zoektocht van een geadopteerde vrouw naar haar afstandsmoeder. Zoals bekend van het televisieprogramma Spoorloos kunnen zoekers geconfronteerd worden met buitengewoon onverwachte familiedrama’s.
Ook in deze roman lopen de zaken heel anders dan Annabel zich in haar stoutste fantasie had kunnen voorstellen.
De plot, dit boek is natuurlijk geen thriller, maar het is af en toe wel spannend, staat zeker niet haaks op de werkelijkheid. In de wereld van de adoptie hebben zich nu eenmaal de vreemdste dingen voorgedaan.
Wel is het goed op te merken dat de overgrote meerderheid der adoptiekinderen niet op zoek gaat naar hun biologische ouders. Annabel is in dit fictieve verhaal eerder uitzondering dan regel.
Afgezien hiervan, deze adoptieroman is mooi geschreven, maakt indruk en is een pleidooi om ruimhartig om te gaan met ieders eigen keuze om het leven naar eigen inzicht in te richten.
Tsafrira Levy – De Engelse brieven. ISBN 978-94-6365-154-7, 307 pagina’s, € 21,50. Leeuwarden: Uitgeverij Elikser 2019.
De recensent is adoptievader van twee Colombiaanse kinderen.