Zeer persoonlijke ontboezemingen
Ierse hoogleraar maakt intieme gemoedsuitingen moedig openbaar.
Wat doe je als je hoort dat je vader doodziek in het ziekenhuis ligt op Corfu? Dan vlieg je natuurlijk zo snel mogelijk van Ierland naar het Griekse eiland. Maar doe je dat ook als je vader vanwege zijn alcoholisme jouw jeugd en die van je zusje zoveel schade heeft berokkend?
De auteur en haar zus reizen 24 uur om hun vader in zijn eigen ontlasting te zien liggen in het hospitaal. Waar zijn de verpleegkundigen om hem te helpen? Die zijn er niet, vertelt een vrouw op de gang. Zonder je familie hier, ga je dood.
Na het hele ziekenhuis afgezocht te hebben vindt de schrijfster uiteindelijk in de kelder een hulpverlener. Ze dwingt hem mee te gaan naar de vijfde verdieping waar haar vader ligt. De verpleegkundige bekijkt de status, deelt mee dat vader veel bloed heeft verloren en vertrekt weer. De verzorging komt op de beide dochters neer.
Zorgzaam zijn voor een vader van wie niets te verwachten was toen ze klein waren. Die ze fysiek en mentaal in de steek liet. Het is zwaar om van een verslaafde te houden. En toch…
Auteur
Emilie Pine (1977) is professor Modern Drama aan het University College Dublin in Ierland. Ze heeft veel publicaties op het gebied van theater op haar naam staan. Alles wat ik niet kan zeggen is haar niet-academische debuut.
Wanneer zijn toestand na een paar weken stabiel is keren ze terug naar Ierland. Maar na een dag wordt Emilie al weer opgeroepen terug te gaan naar Corfu. Daar hoort ze dat haar vader moet worden opgenomen in een ziekenhuis met een leverafdeling. Vanaf het vliegveld in Dublin waar haar zusje staat te wachten rijden ze linea recta naar de spoedeisende hulp. Maar dezelfde avond wordt hij al weer ontslagen. Reden? Personeelsgebrek.
De zorg valt terug op haar en haar zusje. Maar beiden willen ze hun eigen leven weer. Vader gaat terug naar Griekenland. Niet lang, want het gaat weer bergafwaarts met hem. Opnieuw terug naar Ierland. Na een jaar blijken zijn organen beter te functioneren. Zijn herinneringen aan de tijd van ziekte en hevige pijnen zijn echter verdwenen. Emilie weet nog wel hoe haar zusje en zij deze tijd hebben moeten doorstaan. Maar het zijn haar eigen herinneringen, niet die van hem. Voor hem spelen ze maar een bijrol; voor hem tellen hun gevoelens niet.
Dit is het eerste essay van deze bundel. Hij bevat zeer persoonlijke ontboezemingen over zaken die men normaliter voor zichzelf houdt, zoals alcoholisme, onvrijwillige kinderloosheid, echtscheiding, de eerste menstruatie, weglopen van huis.
De auteur had deze gemoedsuitingen natuurlijk ook alleen aan een dagboek kunnen toevertrouwen. Maar ze is zo dapper geweest om ze te publiceren. Velen, vooral vrouwen, zullen bepaalde onderwerpen (hopelijk niet alle) kunnen invoelen. Een indrukwekkend en wars van sentimentaliteit geschreven werk.
Emilie Pine – Alles wat ik niet kan zeggen. Vertaald uit het Engels (Notes to Self) door Ariane Schluter. ISBN 978-90-468-2575-1, 203 pagina’s, € 20,00. Amsterdam: Nieuw Amsterdam 2019