Naima El Bezaz – Méér Vinexvrouwen. ISBN 978-90-214-4237-2, 203 pagina’s, € 17,95, Amsterdam / Antwerpen: Querido 2012.
Knappe en luchtige observaties van de eigen woonomgeving.
Naima El Bezaz is een tweede generatie Marokkaanse, die in een vinexwijk woont. Dit boek is het vervolg op haar succesvolle Vinexvrouwen, maar prima ‘los’ te lezen.
De auteur heeft het moeilijk met de sociale controle in de multiculturele wijk, maar ook met die van haar moeder en zelfs van haar dochters. Haar oudste dochter, ‘de dochter die mijn moeder had willen hebben’ mailt bijvoorbeeld haar oom en tante dat Naima het voornemen heeft om Nederlandse gasten couscous uit een pakje voor te zetten. Oma wordt onmiddellijk geïnformeerd en reist direct af met ‘ echte’ couscous: ‘ Aan bezoek nep-eten geven. Heb je geen enkel respect voor je cultuur, je afkomst? Het beste eten komt uit Marokko.’
Prachtig is het verhaal dat de buurt Linda de Mol verwacht en daarom veel eten en drinken klaarzet. Diezelfde dag komt ook de koningin het nieuwe gemeentehuis openen. Als Linda niet op komt dagen durft niemand dan maar weg te gaan naar het gemeentehuis. De dag valt grandioos in het water.
Uit de verhalen over haar Surinaamse huisarts en over de ‘islamitische kerstboom’ blijkt hoezeer Naima en haar gezin creatief tussen twee culturen laveren. Ze schrijft over een huisvrouw, die uit verveling erotische massages gaat geven en over een gescheiden vrouw die bijklust in de prostitutie. Een Turkse buurvrouw neemt op bestelling namaakspullen van dure merken en geneesmiddelen mee terug van een weekeind Istanbul.
Ik heb vreselijk moeten lachen over de kampeervakantie van het gezin, die uit wanhoop werd afgebroken en omgezet in het verblijf in een vijfsterrenhotel in Noordwijk: ‘Ik voelde me intens gelukkig, want ik besefte ineens wat de zin van het leven was: lijden om te kunnen genieten.’
Naima overleefde, gelukkig (voor haarzelf en haar gezin, maar zeker ook voor haar lezers) een gecompliceerde nekbreuk door een ongeluk in huis. Als gevolg hiervan verbleef ze een paar maanden in het ziekenhuis en ook daar doet ze op haar geheel eigen wijze verslag van.
Als Naima en haar man liever niet willen dat de kinderen horen wat ze bespreken doen ze dat in het Marokkaans. Maar dat geeft wel problemen omdat hun beider families uit totaal verschillende delen van Marokko komen, waar men de taal anders spreekt.
De auteur houdt haar lezers, maar ook zichzelf een spiegel voor en ze doet dat weliswaar op een aanstekelijk vrolijke manier, maar zet tegelijkertijd ook tot nadenken aan. Je leert haar in dit boek kennen als een leuke, oorspronkelijke vrouw. Ik zou haar best als buurvrouw willen hebben.
Ik heb van dit boek genoten.
Aan dit boek is tevens ruim aandacht besteed in de boekenrubriek LeesKost van het programma PuurCultuur op MeerRadio (woensdag 5 september 2012).