Bijzondere ontmoetingen in een bijzondere buurt
Samen met haar dochter struint ex-sekswerker Mariska Majoor over de Amsterdamse Wallen waar zij jarenlang woonde en werkte.
Mama verkoopt kusjes. Zo legde ze haar dochter vroeger uit wat voor werk ze al sinds haar zestiende deed. Kleine Robin vond het de normaalste zaak van de wereld en maakte er nooit een geheim van dat haar moeder achter het raam zat.
Robin is inmiddels 22 jaar en gek van fotograferen. Terwijl haar moeder herinneringen ophaalt schiet zij tijdens de wandeling prachtige plaatjes. Ook van de mensen, die zij ontmoeten – bekenden en onbekenden. Veel sekswerkers uiteraard, maar ook de wijkagent, de raamexploitant en zelfs de glazenwasser.
Auteur
Mariska Majoor (1968) is ruim dertig jaar werkzaam geweest in de raam- en bordeelprostitutie. In 2017 kreeg zij een koninklijke onderscheiding voor haar inzet voor de positieverbetering van sekswerkers. Zo richtte zij het Prostitutie Informatie Centrum (PIC) op en de belangenvereniging PROUD.
Jade wil nooit meer weg uit de rosse buurt, waar ze naar tevredenheid in een bordeel haar brood verdient. Ook Jamila voelde zich altijd op haar plek. Met het werk had ik geen enkele moeite. Achter het raam was ik de baas… Het is mij in het werk nooit om de seks gegaan. Dat wordt niet altijd begrepen. Het gaat om het leven eromheen en de gezelligheid in de buurt. Dat mis ik nog steeds.
De Wallen hebben inderdaad iets dorps, ervaart Anasia, die sinds acht jaar als transgender in de Bloedstraat werkt. Maar ook zij bemerkt tegenwoordig onrust in de buurt. De steeds terugkerende discussie over sluiting van de ramen zorgt voor veel spanning. Je weet niet waar je aan toe bent.
Vroeger was het rond de ‘pillenburg’ wat ruig. Maar verder waren er niet echt problemen in de buurt, vertelt een raamexploitant. Er werd open en bloot geleefd: pooiers met gouden kettingen in dikke auto’s zetten hun ‘meissie’s’ af. Ook de wijkagent beaamt dat. Omdat iedereen elkaar kende kon je het makkelijker en onderling oplossen. De mensen van nu zijn minder tolerant naar elkaar.
Glazenwasser Nigel ervaart de Wallen als een goed georganiseerde volksbuurt. Ik zie niets van criminaliteit. De grootste overlast komt vandaag de dag van kotsende dronkaards en hondsbrutale toeristen.
Sinds het opschonen van de Wallen blijft het maar de vraag of het er zo veel op vooruit is gegaan. Majoor herinnert zich nog hoe Lodewijk Asscher in 2007 het inmiddels als mislukt beoordeelde 1012 project aankondigde: criminelen worden aangepakt, bordeelhouders uitgekocht, laagwaardige bedrijven moeten plaatsmaken voor hoogwaardige functies. Ramen moeten sluiten en zielige vrouwen gered…. Waarom per se met een bulldozer er doorheen? Dit lijkt meer op een oorlogsverklaring met een veldslag over de ruggen van vrouwen die ze zeggen te willen helpen.
Ze sprak voor het boek ook met Femke Halsema, die benadrukt dat de hoofdstad haar imago niet mag ontlenen aan seks en drugs. Het verminderen of verplaatsten van een aantal ramen sluit ze daarbij niet uit. De doelstellingen van de huidige burgemeester klinken mooi, maar hoe gaan ze bereikt worden? Stukje bij beetje lijkt de buurt geboetseerd te worden tot een maatschappelijk en politiek verantwoorde ‘voormalige ruige buurt’, constateert ze aan het eind van de wandeling met pijn in haar hart. Want het blijft toch háár buurt.
Aan de hand van alle verhalen over vroeger en nu is Majoor er in geslaagd een indringend beeld te schetsen van de beroemdste wijk van ons land. Niet voor niets luidt de ondertitel van het boek ‘Toekomst van ons verleden’. Met de sfeervolle zwartwit foto’s van Robin Haurissa is het bovendien een prachtige uitgave geworden. Een boek om met plezier te lezen en met evenveel plezier te bekijken.
Mariska Majoor – De Wallen. Toekomst van ons verleden. Met foto’s van Robin Haurissa. ISBN 978-90-8102384-9, 127 pagina’s, € 19.95. Amsterdam: De Wallenwinkel 2020.
- de foto’s bij deze recensie zijn van de fotograaf van het boek Robin Haurissa.