Een lijk vol raadsels
Commissaris Montalbano treft het lijk van een artsenbezoeker en lost de misdaad stap voor stap op. waarbij hij tot zijn genoegen vaak geconfronteerd wordt met mooie vrouwen.
De artsenbezoeker Angelo Pardo is vermoord. Zijn lijk bevindt zich op het dakterras van zijn woning. Hij is door zijn linkeroog geschoten en hij zit daar met zijn broek open. De commissaris krijgt met veel vrouwen te maken: de zus van Angelo die ontroostbaar is en diens minnares die rondrijdt in één van de kostbare cadeaus van Angelo, een dure sportwagen. Dan zijn er ook nog enkele minnaressen uit het verleden. De commissaris met zijn knullige collega’s moet de raadsels rondom deze moord meestal alleen oplossen.
Auteur
Andrea Camilleri ( 1925-2019) is een populaire Italiaanse thrillerschrijver. Hij begon zijn carrière als theaterregisseur. Op latere leeftijd ging hij romans en detectives schrijven. Camilleri is beroemd geworden door zijn eigenzinnige commissaris Montalbano, de Siciliaanse Baantjer. Camilleri was zeer productief. Zijn werk werd vertaald in vele talen. Naast politieromans schreef hij ook non-fictie: ABC van de maffia en een biografie over Luigi Pirandello. In 2005 ontving hij een eredoctoraat van de universiteit van Pisa.
We hebben te maken met een echte ouderwetse politieroman. De meeste hedendaagse thrillers zijn veel gewelddadiger en de verteltrant is vaak sneller en ingewikkelder. Bij commissaris Montalbano gaat alles rustig aan, zo neemt hij veel tijd voor zijn uitgebreide lunch. Zijn collega’s zijn niet al te slim. Catare heeft de grootse moeite om met zijn computer om te gaan, hij is dagenlang bezig om de ‘paswachters’(wachtwoorden) te ontcijferen. Een ander collega is vaak thuis omdat zijn baby huilt. Wat in deze politieroman heel anders is, is de chef van Montalbano. Deze wil een gesprek, maar elke dag wordt dit uitgesteld, dus geen hijgerige hoofdcommissaris die snelle oplossingen wil. Er is ook een vreemde officier van justitie die dol is op het ondervragen van mooie vrouwen, hij kleedt ze uit met zijn geile blikken..
Ook de commissaris verlekkert zich aan het ondervragen van de mooie vrouwen waarmee hij in deze zaak te maken krijgt. De schrijver beschrijft uitgebreid de spannende weinig verhullende kleding of zelfs geen kleding: De vrouw sprong op. Haar ochtendjas viel open. Daaronder was ze spiernaakt, niks geen onderbroek, niks geen beha, een prachtig lichaam, blank en stevig. Montebello heeft het er moeilijk mee, ook als hij aangekeken wordt. En terwijl ze hem aankeek en Montalbano wanhopig zwom om niet te verdrinken, werd het water plotseling heel donker. Een mooie beeldspraak en die treffen we meer aan in dit boek. De grootste charme is de lichte toon van zijn schrijfstijl en vooral de humor.
Het taalgebruik is afwisselend. In de dialogen is de commissaris vaak grof: niet zo zeiken… mag ik godverdomme weten waar je uithing, klootzak? … Mimi, als je niet duidelijker bent, zul je eens zien in wiens reet ik diep ga graven. Het boek wordt dan ineens erg Hollands, weg de Italiaanse sfeer. Misschien dat de vertaler wat Italiaanse scheldwoorden en vloeken onvertaald had moeten laten.
De plot is heel simpel, er is slechts één verhaallijn en stap voor stap wordt er steeds weer iets onthuld over de vermoorde artsenbezoeker. Dat maakt het boek spannend, hoewel er wel erg weinig actie in voorkomt.
We hebben hier te maken met een heerlijk lichtvoetige politieroman met originele personages, humor en genoeg spannende zaken.
Andrea Camilleri – De maan van papier. Vertaald uit het Italiaans (La luna di carta) door Willy Hemelrijk. ISBN 978-90-762-7060-9, 268 pagina’s, € 18,90. Amsterdam: Serena Libri, tweede herziene druk 2020.