Iedereen zijn eigen Pluisje
Persoonlijke herinneringen aan een voetbalicoon.
Toen de Argentijnse junta begon te wankelen bezette het regiem in 1982 de Britse Falkland eilanden. Een wanhoopsdaad die in een trauma eindigde, want de premier Margaret Thatcher liet niet met zich sollen en Groot-Brittannië heroverde de eilanden, wat het einde van de junta inluidde.
Maradona’s toegekende handsgoal tijdens de kwartfinale Engeland-Argentinië van het wereldkampioenschap voetbal van 1986 in Mexico (de hand-van-God), leidde tot de uitschakeling van Engeland na ook nog een wereldgoal van de kleine Argentijn. Velen, niet alleen in Argentinië, maar in heel Latijns-Amerika, zagen hierin de ultieme afrekening met het Britse imperialisme en kolonialisme. Een gedachte die sinds de Brixit ook elders wel met terugwerkende kracht wordt omarmd.
Beide veelbesproken en nog steeds vaak bekeken doelpunten kregen een belangrijke plaats in deze herdenkingsbundel, die verscheen na de te vroege dood van Diego Armando Maradona (1960-2020), en als ondertitel meekreeg Eerbetoon aan de grootste voetballer aller tijden. Die ondertitel wordt overigens ook weer ondergraven door de pagina’s vullende vergelijking van Maradona met zijn landgenoot Lionel Messi (1987), die nog steeds furore maakt bij FC Barcelona.
Was hij de grootste? Dat valt natuurlijk nooit objectief vast te stellen. Zeker is dat hij tot de buitencategorie der allergrootsten behoorde, in het goede gezelschap van onder meer Alfredo Di Stéfano, Pelé, Eusebio, Johan Cruijff en zeker ook Messi.
Elke auteur heeft zijn of haar beeld van de grote ster, soms uit eigen ervaring, anders uit de media en/of de tweede hand. En zo ontstaat een geschakeerd beeld. Nostalgie, bewondering, maar ook kritiek wisselen elkaar af. Zo lezen we over de verering door Maradona van Evita Péron, revolutionairen als Fidel Castro en Che Guavara en omstreden Latijns Amerikaanse leiders als Daniel Ortega, Hugo Chávez, Nicolás Maduro en Evo Morales. Ook was hij een bewonderaar van dubieuze politici als kolonel Kaddafi en de Wit-Russische president Alexander Loekasjenko. Hij verloochende nooit zijn afkomst uit een sloppenwijk.
Voetbaljournalist Leo Verheul wist ooit in Napels en later in Argentinië tot Maradona door te dringen en iets van een band met hem op te bouwen. Hij vertelt daar op smakelijke wijze over, met en passant enkele fraaie anekdotes over zijn collega’s ‘Kale Kees’ Jansma, Cees van Cuilenborg en Ron Westerhof.
Henk Spaan schreef een weemoedig verhaal over een training van het Argentijnse elftal in 1990 in Rome tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal: Zo dichtbij te mogen staan bij een training van de beste voetballer die de wereld ooit heeft gezien, was een voorrecht waarvan ik nog steeds ontroerd kan raken. Willemijn van Dijk filosofeert fijnzinnig over Napels, de stad van Aeneas. Waarom kwam Diego naar Napoli, een van de obscuurste clubs van Italië? Hij maakte de club in 1987 voor het eerst landskampioen en de Napolitanen zijn nooit opgehouden van hem te houden.
De titel luidt niet voor niets mijn Maradona en iedere auteur vult dat zelf in. Het is aan de lezer om zijn of haar eigen oordeel te vellen. Wat te denken van ’s mans gedrag tegen vrouwen? Carolina Trujullo stelt dit aan de orde. Was hij een pedofiel?
Alleen het stukje van Heerma van Voss voegt mijns inziens niets toe. Verder bestaat deze bundel uit meer of minder interessante bijdragen voor de modale voetballiefhebber.
Frank Heinen at al. – Mijn Maradona. Eerbetoon aan de grootste voetballer aller tijden. ISBN 978-90-263-5616-2, 189 pagina’s, € 17,50. Amsterdam: ANBO | Anthos 2020.