Beter na Bataclan
Wonderwel overleeft Ferry Zandvliet de aanslag in het Parijse theater Bataclan waarbij 89 concertgangers omkwamen en meer dan 300 gewonden vielen. Het leven van de Rotterdammer verandert voorgoed. Hij is gelukkig.
Als na een stilte het schieten wéér begint, weet Ferry Zandvliet het zeker. Drie Kalasjnikovs. We zitten als ratten in de val. Ik ga dood. Hij ligt op de grond van de concertzaal, waar zich die avond 13 november 2015 rond 21.40 uur een drama voltrekt. Toch weet hij zich door het bloed en over de lichamen een weg naar buiten te kruipen. Hij vlucht een bistro in en wordt opgevangen door wildvreemde Fransen.
Hij heeft nog geen idee of zijn vrienden met wie hij naar Parijs was gereden voor het optreden van Eagles of Death Metals de terroristische aanslag ook alle drie hebben overleefd. Maar een dag later ontmoeten Ferry, Dexter, Bob en Frank elkaar weer. Op de terugweg naar huis doen de jongens ieder hun verhaal.
We huilen. We breken een voor een, maar vreemd genoeg voelt het ook mooi, wij met z’n vieren in de auto, de tranen, de knuffels, het luisteren naar elkaar. Hoe onveilig ook, het is ook een mooie ervaring die ongetwijfeld therapeutisch werkt.
Auteur
Ferry Zandvliet (1978) werkte in de horeca en als fysiotherapeut. Na de aanslag in Bataclan zegde hij beide banen op. Momenteel is hij fulltime spreker en auteur. Voor Na de Bataclan, het indrukwekkend boek over de ontmoeting tussen een vader van een slachtoffer en de vader van een dader, schreef hij het nawoord.
Het viertal wordt besprongen door de pers. En het is met name Ferry die er niet over uitgepraat raakt. Want hij merkt dat hij die ervaring van die vreselijke vrijdagavond, maar later ook van de jaren die volgden, natuurlijk niemand gunt, maar ook niet had willen missen. De aanslag in Bataclan heeft hem veranderd van een ‘ouwe zeikerd’ in een inspirator.
Ferry was namelijk altijd maar boos, realiseert hij zich. Er hoefde maar iets mis te gaan op school, met vriendinnetjes, op het werk of hij ontstak in woede. En alles was de schuld van de scheiding van zijn ouders. Ook zijn drugsgebruik en buitensporige leven naast zijn studie en werk. Uiteindelijk wordt hij fysiotherapeut, maar ook van deze parttimebaan wordt hij niet echt happy. Hij blijft lekker zeiken, zoals hij zelf zegt. De klassieke slachtofferrol. Oscarwaardig. Echt. Maar uiteindelijk zou hij het licht wel zien, daarvan was hij overtuigd. Al is het een beetje jammer dat ik er een aanslag voor moet overleven.
Na Bataclan maakt zijn boosheid langzaam plaats voor dankbaarheid en vergeving. Hij raakt zelfs bevriend met Azdyne Amimour, de vader van Samy. Vlak voordat de geradicaliseerde jongen gericht begon te schieten, heeft Ferry hem in de ogen kunnen kijken. Later tijdens de terroristische actie heeft Samy zichzelf opgeblazen.
Twee jaar na de aanslag krijgt Zandvliet last van nachtmerries en paniekaanvallen. Praten over Bataclan helpt hem, merkt hij wel. Maar wie kan ooit begrijpen wat hij heeft meegemaakt? Daarom is zijn verhaal ook een aanklacht tegen de hulpverlening geworden. Niemand behalve de overwegend opdringerige pers was er voor het viertal.
Inmiddels heeft hij er zijn vak van gemaakt: over de hele wereld geeft hij lezingen. Die gaan niet alleen over de aanslag en de nasleep daarvan maar vooral over de mooie dingen die de hel in Bataclan hem hebben gebracht. Ik vind dat ik een perfect leven heb nu!
Zandvliet is niet alleen een begenadigd verteller, maar ook een pracht schrijver. Open en eerlijk kijkt hij naar de wereld en naar zichzelf. En zijn boodschap blijft hangen: we moeten niet in problemen, maar in oplossingen denken. Met enkel klagen richt je schade aan, je maakt de wereld lelijk.
Ferry Zandvliet – Souvenirs. ISBN 978-94-95089-99-0, 367 pagina’s, € 19,95. Hilversum: GrowingStories 2020.