Nieuw leed van oude lijder
De rats als noodzakelijk kwaad.
Hebt u dat ook wel eens, dat u ergens flink over in de rats zit, maar dat het gevreesde ‘enge’ na afloop erg is meegevallen? Hans Dorrestijn, de schrijver/dichter van het kleine en grote leed herkent die gevoelens onmiddellijk. Hij begint zijn nieuwste boek niet voor niets met de woorden Ik houd mijn hart vast, constant. Om daarna uit de doeken te doen hoe vaak hij zijn hart vasthoudt voor dingen. En dat is maar goed ook, want mensen die het noodlot tarten verzoeken de goden, vindt hij. Hij houdt met zijn angst een Boeing 747 in de lucht, zorgt dat visite niet op een handgemeen uitloopt en dat zijn fiets geen klapband krijgt voor hij honderd meter gefietst heeft. Hij houdt continu zijn hart vast, doet hij dat niet dan gaat alles fout. Misschien vreest hij ook wel dat zijn lezers plotseling afscheid van hem nemen, maar ik kan u verzekeren, ook zijn laatste boek is het lezen weer meer dan waard. Hinderlijk is wel, dat er lastig uit valt te citeren, want er is véél het citeren waard en daarvoor ontbreek ons de ruimte.
Schilderende BN’ers, pissebedden, stekelbaarsjes, bruine bonen, elektrisch bestek voor obesitaslijders, kattenbellen van divers formaat, begrafenissen als uitjes voor bejaarden… het zijn maar een paar onderwerpen waaraan Dorrestijn op zijn aardige, zeer vileine wijze woorden wijdt. En wat moet je dan doen? Gaan citeren. Vooruit, op de bonnefooi dan maar. Ik start met een topper. Vrolijk Rondeel
Hoe heerlijk is ’t bestaan van ’n vrijgezel!
Nooit bij thuiskomst meer zo’n kwaaie dameskop.
Na het jawoord wordt ‘hoomswiethoom’ een hel,
Hoe heerlijk is ’t bestaan van een vrijgezel.
Pas jaren na de scheiding ben je der weer bovenop.
Soms is een mooie vrouw een strenge kolonel
Vermomd als Florence Nightingale. Of Barbiepop.
Nooit bij thuiskomst meer zo’n kwaaie dameskop.
Ofschoon de schrijver op de achterkaft van zijn boek zegt dat hij spreekt namens al die tijdgenoten die zich niet thuis voelen in deze eeuw, en die de ontwikkelingen niet kunnen en willen bijpoten, Dorrestijn doet zelf flink mee. Wellicht ontvangen zijn leeftijdgenoten liever ‘een brief dan een meel’ , houden ze wel van kunst maar niet van kunstgras en willen ze de dokter spreken in plaats van een keuzemenu, Dorrestijn zelf biedt zijn lezers een keur aan kattenbelletjes, digitale welteverstaan. Kattenbellen, vossenbellen, leeuwenbellen, en als toetje een berenbel, de laatste gericht aan Leonardo di Caprio die zich in een scène in The Revenant bijna levend liet verscheuren door een grizzlybeer. Daar heeft Dorrestijn, de vleesgeworden dierenvriend, slecht van geslapen. En na deze scène kreeg hij een hekel aan alle beren, zelfs aan panda’s en koala’s. Nooit meer doen Di Caprio!
Nog een citaat, een lekker burgerlijk eet-citaat:
Versje
Wie weet ben ik wel stapelgek
Ik verheerlijk in mijn versje
De Bruine Boon met Spek
In plaats van de asperge.
Nog een korte:
Alles is oorlog
Alles is oorlog
Voetbal is oorlog
Het huwelijk is oorlog
Zelfs vrede is oorlog, anders had je geen vredessoldaten.
Auteur
Hans Dorrestijn (1940) is cabaretier, en schrijver van verhalen, liedteksten en poëzie. Sinds 2007 schrijft hij zijn geliefde vogelverhalen, in 2016 gebundeld in Dorrestijns Volkomen Vogelgids. In 2015 kreeg de schrijver de Tollensprijs toegekend voor zijn verdiensten voor de Nederlandse Literatuur. Hij schreef inmiddels 39 boeken. In 2018 verscheen Het rimpelperspectief. Hoe overleef ik de oude dag. In 2020 verscheen, ter ere van zijn 80ste verjaardag Wensvogels, dat is al acht keer herdrukt.
De boeken van Dorrestijn zijn bestemd voor de verstaanders van het halve woord. Het zijn geen lachen-gieren-brullen boeken, maar boeken voor liefhebbers. Proef, geniet van het bitterzoet, van het gloeiende ijs en het stekelig zachte, en weet u vanaf dat moment een volger van deze meester.
Hans Dorrestijn – Niemand houdt zijn hart zo vast als ik. Nieuw leed. ISBN 978-90-388-0972-4, 256 pagina’s, €22,50. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2023.