Renate Dorrestein – Weerwater. ISBN 978-90-5759-712-1, 302 pagina’s, € 19,50. Amsterdam: Podium 2015.
Almere blijft bestaan als de rest van de wereld vergaat. Dat leidt tot ernstige complicaties.
Schrijfster Renate Dorrestein tobt met een writers block. Haar fantasie is tot stilstand gebracht. Maar dan vraagt de gemeente Almere haar om writer in residence te worden. Almere, de plaats waarvan velen zeggen dat zij er ‘nog niet dood gevonden willen worden’. Prompt draait de fantasie van de auteur dit gezegde om: stel dat de wereld vergaat en alleen de Almeerders nog leven?
De molen begint te draaien en Dorrestein besluit Almere eens en voor altijd op de kaart te zetten als de meest levende stad ter wereld. Zij vestigt zich in de stad en laat de rest over aan haar verbeelding. Zó heeft ze altijd geschreven.
Als de wereld vergaat, woont Renate dus daar. Als stadsschrijver in een geheel nieuwe wereld gaat zij met 5000 merendeels vrouwelijke overlevers – plus een paar honderd ontsnapte mannelijke gevangenen – in een wereld zonder elektriciteit en stromend water de chaos, het vuil en alle andere ongemakken te lijf. Om nog maar niet te spreken van de veranderde persoonlijke verhoudingen nu de forensenstad van voorheen bijna alle mannen aan de dood heeft verloren. Hoe moet de stad verder als er geen kinderen meer worden geboren?
Renate Dorrestein (Amstelveen, 1954) is een succesvolle schrijfster (zie ook https://www.leeskost.nl/?p=1274). Na de middelbare school begon ze als leerling-journaliste bij Libelle en Panorama. Na een paar jaar startte ze een persbureau. In die tijd schreef ze onder meer een column in Opzij. In 1983 debuteerde zij met de roman Buitenstaanders. In Weerwater is de auteur zelf een van de hoofdpersonen.
Nadat in de jaren ’80 haar zusje zelfmoord pleegde, schreef Renate Dorrestein daarover een boek. Jaren dacht ze, dat ze de tragedie daarmee van zich had afgeschreven. Nu realiseerde ze zich dat ze de ballast nog helemaal niet kwijt was.
Met het schrijven van dit boek dat speelt in een ‘stad zonder historie, traditie of ballast’ – zoals de schrijfster zelf formuleerde – wierp ze het verleden pas écht van zich af.
Mocht de gedachte postvatten dat Weerwater een treurig en tobberig overlevingsboek is, dan is dat niet juist. Dorrestein zou Dorrestein niet zijn als ze niet zorgde voor een grote hoeveelheid hilarische momenten en een (bij tijd en wijle té grote) dosis jolige opgewektheid terwijl in ‘haar Almere’ toch veel mensen partnerloos zijn geraakt, maar zich daar opmerkelijk snel bij neerleggen. Vitaliteit voert de boventoon en zorgde ervoor dat uiteindelijk ook Dorrestein zelf opleefde en het diepgewortelde schuldgevoel over de zelfmoord van haar zusje al schrijvend te boven kwam.
Almere als reddingsboei van een schrijfster met een blokkade. Wie had dat kunnen bedenken? Dorrestein is er blij mee. Ze is uit het dal geklauterd en heeft haar sores achtergelaten in de mist van de dood die Almere omsloot.
Trouwe Dorrestein-fans zullen dit futuristische boek weer gretig lezen. Toch is het geen Dorrestein als haar voorgaande boeken. Deze keer is de veelal humoristische schrijfster wereldverbeteraar. Het is een rol die ze met verve, maar niet geheel overtuigend speelt. Almere zorgde voor bevrijding, maar het stads-thema ketende natuurlijk ook. Hopelijk komt de volgende roman weer ouderwets uit Bloemendaal.
Dorrestein is met Weerwater terug op de markt.